فانوس

Friday, October 01, 2004

قبرستان‏نامه
(نوشته‏هايي در قبرستان)
________
رحيم مخكوك

1) گفتم بروم چند دقيقه‎اي يك جاي خلوت بنشينم و فكر كنم و بنويسم و بخوانم. گفتم چه جايي به‏تر از قبرستان! و رفتم.
2) جاده‎ي منتهي به قبرستان شهر بر خلاف هميشه شلوغ بود. اي واي! هم شب جمعه بود و هم شب تولد.
3) قبرستان مثل هميشه شيك و تروتميز بود. مرده‏ها ساكت بودند و مداحان از بلندگوها نعره مي‎كشيدند. هر از چند گاهي مردي يا زني مي‎آمد قبري را در نزديكي من مي‎شست و فاتحه‎اي مي‎خواند و مي‎رفت.
4) در كنار قبري كه صاحبش را نمي‎شناختم نشستم به خواندن و نوشتن. در قبرستان اگر كسي ببيندت كه داري گريه مي‎كني، اصلا تعجب نمي‎كند و كاري به كارت ندارد. بيست است قبرستان. جاي شما خالي!
5) من فكر مي‎كنم اگر كسي مي‎خواهد جنازه‎اش تا ابد روي زمين بماند مي‎تواند وصيت كند او را شب غسل دهند و دفن كنند. اين قدر كه مردم از شب قبرستان مي‎ترسند.
6) قبرستان هميشه زنده است. شب‎هاي جمعه به خاطر حضور مردم و بقيه‎ي اوقات به خاطر حضور مرده‎ها. وه كه برخي از مرده‎ها چه‎قدر پرحرف‎اند.
7) برگشتم منزل. لب كه به سخن باز كردم‏، خانم فرمان داد كه ساكت! خوشم نمي‎آيد از آن جا حرف بزني. خودت كه مي‎داني!
8) مثل هميشه حرف آخر را من زدم. گفتم: چشم!

| Permalink |