تاملى دوباره بر سرمقاله حسين شريعتمدارى
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پارسا صائبى
همانطور که حسين درخشان و بقيه دوستان نوشته اند، سرمقاله هاى تهديد آميز کيهان به قلم حسين شريعتمدارى در مورد مسائل داخلى بويژه نگاه امنيتى - اطلاعاتى به مسائل فرهنگى همواره موجب نگرانى بوده چرا که بعد از مدتى طرح هاى افراطيون بر مبناى استراتژى «فرمان کندن» و «ترمز براندن» و «جانم بسيج» سردادن و «جاده يکطرفه» را به صورت خلاف و معکوس تخته گاز رفتن، جامه عمل به خود مى پوشاند.
بازجوى ويژه و معاون سعيد امامى و مشاور فرهنگى- امنيتى ويژه و کسى که خبرهاى دست اول اطلاعاتى (از مسائل خصوصى افراد گرفته تا شنود مکالمات نمايندگان مجلس و حواريون خاتمى) به صورتى معجزه آسا به ايشان وحى(!) مى شود، کسى نيست که از نظرات افراطى او به سادگى عبور کرد. بعضى از دوستان شوخ طبع او را با هخا و يا حسنى مقايسه مى کنند. حال اينکه در عالم واقع چنين نيست و به جرات مى توان گفت در اين حکومت خانخانى و بى در و پيکر جمهورى اسلامى او فردى قدرتمند است و نيرو و عقبه خودش را دارد.
مقارنت نوشته شدن اين سرمقاله با راه افتادن موج جديد دستگيرى هاى اينترنتى حکايت از اوضاعى ديگر دارد. اکنون موجوديت باقيمانده آزادى بيان در ايران - بهتر است بگوييم آزادى بيان مجازى - به خطر افتاده است. از اين به بعد از ديد آقايان ديگر نوشتن يک مطلبى که رنگ و بوى سياسى داشته باشد، به مقدسات (مثلا آقاى مصباح) توهين کند يا به هر بهانه ديگر در يک صفحه شخصى يا وبلاگى که بيست نفر هم خواننده ندارد جرم و ممنوع است. واضح بود که فشارها به اينترنت و سايت ها و وبلاگ ها بعد از کودتاى اول اسفند بيشتر خواهد شد. بحث روز اين نيست که طبق معمول ما افراطى گرى کرديم و يا کارى نسنجيده انجام داديم. بحث اين است که مثل همه جاهاى ديگر به ما حمله شد. زيرا که موجوديت مستقل وبلاگ هاى نحيف نميتواند پذيرفته شود و حلقه هاى ارتباط داخل و خارج بايد به هر قيمتى بريده شود و از بسته شدن نطفه هر نوع اتحاد - حتى اگر اتحادى نيمبند در دنياى مجازى باشد - جلوگيرى گردد. گردش آزاد اطلاعات بايد دچار مشکل شود و يکبار ديگر با صداى بلند تئورى النصر بالرعب در جاى جاى کشور جار زده شود. همزمان قرار است که فشارهاى سياسى بر سازمان هاى غير دولتى - يعنى همين چارتا و نصفى NGO اى که قرار است جامعه مدنى را روزى بر همينها بنا کنيم - افزايش يابد و اين کار يعنى خفه کردن هر گونه حرکت اجتماعى و مدنى و حرکت به سوى خفقان کامل.
در مقالات «چه بايد کرد» نوشته بودم که بايد در شرايط بيتفاوتى مردمى به همين فعاليت هاى غير سياسى بر محمل NGO ها حرکت کنيم، اما استبداد دينى در ادامه برخورد با غير سياسيون دو کار را همزمان انجام ميدهد، بحران کار آمدى را با بحران سازى هاى تصنعى و دشمن قلابى ساختن مى پوشاند در عين حال از هر گونه رشد ميکرو دموکراسى جلوگيرى مى کند. به نظر بنده در شرايط فعلى ما وبلاگ نويسان بايد مستقل از اينکه افراطيون و عمله هاى استبداد چه مى گويند به روند عادى کار خود ادامه دهيم و جلوى ارعاب آنها بايستيم و زمينه را براى اتحاد بيشتر در جهت حفظ آزادى بيان در دنياى مجازى بيش از پيش فراهم کنيم. ما همه دشمن دشمنان آزادى بيان بر پهنه اينترنت هستيم. از هر مشرب فکرى و سياسى که باشيم يک هدف مشترک داريم و آن هم حفظ آزادى بيان حداقل بر پهنه اينترنت است. در عين حفظ عقايد خود براى پاسداشت از اين هدف با هم متحد شويم.
[چه بايد کرد؟ (قسمت اول)]
[چه بايد کرد؟ (قسمت دوم)]
