پاسخی به نامه سرگشاده به سرگشاده نویسان!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نامه وارده به فانوس
اسدالله علیمحمدی

قبل از آنکه به اصل مطلب بپردازم باید بگویم نگرانیهای سام الدین ضیائی را درک می کنم و می فهمم که دلواپس اتفاقات ناگوارتر برای وبلاگ نویسان و اهل اندیشه است. به همین خاطر می نویسد "به‌نظرمی‌رسد دوستان وبلاگ نويس، به ويژه ما که دور از وطن، نامه‌های سر گشاده می‌نويسيم بايد وسواس بيشتری در باره چنين اقداماتی داشته و به آن سوی آب‌ها نيز بيانديشيم که شلاق و تيغ در دست جلادان خناسی است که نامه و قانون نمی‌شناسند." اما و همه اما اینجاست که ایشان به نوعی منکر کاربرد چنین اقدامات قانونی است و آن را "بیهوده" می پندارد و دلیلش را هم "با نامه های سرگشاده و نگشاده به ديگرانی مثل رئيس جمهوری منتخب به کجا رسيديم که حالا داريم نامه نگاری به رهبرغير قانونی و ديگر جيره‌خواران فقيهان مدعی ولايت‌مطلقه را باب می‌کنيم" می داند. باید بگویم نوشتن نامه های سرگشاده به قدرتمندان و صاحبان زور و تزویر در تاریخ مبارزات ملت ایران سابقه طولانی دارد و اتفاقأ نه تنها "بیهوده" و بی ثمر نیست بلکه بسیار کارساز هم هست. این نامه ها سوای آنکه مبارزه متمدنانه با استبداد است هر برگش سندی تاریخی در افشای رفتار ددمنشانه این جلادان است و هم افشاگر و آگاه کننده. شما می نویسید "تمام راه‌های قانونی اعتراض در داخل ايران مسدود است و اقدام قانونی در اين کشور معنای خود را از دست داده است". اگر پشنهاد و "راه حل عاقلانه"! شما را در انتهای نوشتارتان نخوانده بودم احساس می کردم دارید ما را به مبارزه مسلحانه چریکی دعوت می کنید. اگر راههای مبارزه قانونی در ایران هر روز بسته و تنگ تر می شود ما غربتی های این سوی آب به زعم شما بایددست روی دست بگذاریم و از ترس اینکه ممکن است فشارها بیشتر شود خودسانسوری و دریک کلام خفقان بگیریم. آلتر ناتیو پیشهادی شما نوشتن نامه به "سازمانهای بین المللی" است که هم "مرسوم" است و هم "بی خطر". تا آنجا که من اطلاع دارم در این چند سال اخیر سرگشاده نویسان داخل کشور در پایان نامه های سرگشاده خود به قانون شکنان هشدار می دهند که اگر به مفاد آنچه در نامه آمده رسیدگی نشود مجبور، دقت کنید، مجبور می شویم با سازمانهای بین المللی نامه نگاری کنیم و بعبارتی حاکمیت را تهدید می کنند که این کار می تواند برای شما هزینه داشته باشد. پس طالبان ایران از نامه نوشتن به سازمانهای خارجی بیشتر می هراسد تا به خودشان و شما می گویید اینکار" کم خطرتر" است. طالبان ایران حساسیت بیشتری به مجامع خارجی دارد تا داخل و نوشتن نامه های سر گشاده حسن و حسین در ایران و خارج از کشور برایشان امری عادی شده. البته من نه تنها منکر نوشتن نامه و فشار به سازمانهای بین المللی نیستم بلکه آنرا بسیار سودمند می دانم، در عین حال اینکار را مکمل همان نامه نگاری های بقول شما "بیهوده" می دانم.
آنچه در گیومه ها آمده از سام الدین ضیائی است.