درسی از کيهان
------------------
نوشته: خليل آذرکوب

ميدونم که سردبير عزيز خوشش نمياد که اينجوری بنويسم ولی مهم نيست با خودم عهد کردم که شعر و شاعرانگی رو از زندگيم و از اين فانوس کوچولو دريغ نکنم. اين سردبير ما بعض اوقات مثل شمس الواعظين بسيار عزيز خيلى سخت گير ميشه هی بهش ميگم بابا بی خيال. ما که نمی خوايم کيان راه بندازيم که عبوس باشه و آدم رغبت نکنه بره صفحه دومش!
اگه اين رو سانسور کرد هر چی ديده از چشم خودش ديده ميرم قاضی مرتضوی شکايت. که يه دمپايى هم بزنه سر شمس اين فانوس!

عنوان اين نوشته رو گذاشتم "درسی از کيهان" البته منظورم "کيهان" شريعتنداری (ميم نه! همون نون!) نيست که از اون درسی جز رذالت مگه ميشه گرفت. منظورم کيهانيه که خدای هممون سخاوتمندانه علم کرده!
بريم سر اصل مطلب!

چند روز پيش توی بی بی سی خوندم که تعداد ستارگان آسمون از چند برابر تمام ريگهای زمين بيشتره! ميدونيد يعنی چی! يعنی اگه تموم عمرتون بشينيد بشمريد باز تموم نميشه حتی اگه مث بچگی هامون رج بزنيم و دولا پهنا بريم!

به خودم گفتم يعنی چی؟ شنيده بودم که هر وقت پيغمبری از مردان خدا (شايد هم از زنان خدا – اشکالی داره؟) بدنيا می آد يه ستاره متولد ميشه. خوب مگه ما چند تا پيغمبر داشتیم؟ 124000 تا که بيشتر نبوده. گفتم نه. اينقدری هست که به هر آدمی از آدم ابوالبشر تا من يه لا قبا نه يکى که چند تا ستاره برسه! حالا ميذاريم نفری يکى! تا ابد واسه همه ستاره هست. و شايد برخلاف زمين خدا تو آسمونش عدالت رعايت شده باشه!
از جرج بوش از خود راضی تا ولی فقيه ما که شکم آسمون شکاف خورده افتاده بغل ما تا علی کوچولوی عراقی که دستاش واسه آزادی با بمب آمريکايى قطع شده يا کاکاسياههای صحرای بيافرا که دارن از گشنگی پرپر می زنن. يا اون زن روسپی که برای خريدن دفتر واسه بچه ش داره کاسبی می کنه... همه يکى اون بالا دارن! نمی دونم شايد واسه عدالت هم که شده به بچه آفريقاييه يه چاق چله اش برسه و به زن بينوا يه ستاره با وقار سخاوتمند!
حالا که ما هرکدوم ستاره ای داريم چرا نشه آدما رو اونطوری نديد؟

ستاره ها توی اين آسمون پخش و پلان! يعنی اينکه هيچوقت يه جا جمع نميشن. ميدونيد که چرا؟ چون جاذبه زيادی دارن و همديگرو ميندازن تو تله. اينه که از هم فاصله می گيرن. ميگن دوری و دوستی. همينه ديگه! بعضی ستاره ها همديگرو دوست دارن. حالا چرا؟ نمی دونم به گمونم واسه همسايه ها بيشتر پيش مياد. همونی که ما ميگيم روحهای خويشاوند. شايد هم روحشون تو جدول مندليف توی يک ستونه!

وقتی همديگر رو دوست دارن واسه هم چشمک می زنن ولی بعض اوقات انقدری دوره که ميليون ها سال طول می کشه که به دلدار برسه. چقدر بد ميشه که وقتی می رسه يکيشون ديگه رفته! می بينيد چقدر فاصله بين ما آدماست!

ستاره ها هميشه تنها هستند خدا اونهارو هم مث ما تنها آفريده. اينو وقتی می ميرند و ما ميميريم خوب می فهميم. وقتی ستاره ای ميميره خيلى غم انگيزه. ميگن ميشه اندازه يه توپ فوتبال! مجرد و ساده و بی تکلف. خود خودش!

مث ما که ميشيم يه خاطره و روحی که اينور و اونور ورجه وورجه ميکنه!

اينه که من از مرگ هيچکی حتی از مرگ دشمنم (که ندارم!) حتی مرگ آريل شارون و عدی و قصی هم شاد نمی شم. بقول جان دان عارف قرن 17 انگليسى من با مرگ (هر ستاره ای و ) هر آدمی عزادار می شم!

وقتی ستاره ای مرد اونکه تا حالا يه گوله نور بود ميشه يه روزنه تاريکى! و هر چی نوره ميکشه سمت خودش. نه نور که هر چی گذرش به اونور بيفته! خيلى باشکوهه نه!

گفتم که تنها هستند ولی بعضی هاشون اهل جناح بندی اند. ميرن و کهکشان تشکيل میدن و هی تو کيهان ميچرخن. بعضی هاشون هم سنگای بازيگوش کوچولو که بهش ميگن سياره رو ميندازن به دام و حالا نچرخ کی بچرخ. اون وقت ميگن منظومه. خوب خيرشون هم ميرسه به اون سياره ها. مث خورشيد خانوم خودمون که هفت هشت ده تا سياره ريز و درشت رو منتر خودش کرده!

اما ستارهايى هستند که دنباله دارن! مث آدمای بيقرار هی از اينور به اوونور ميرن و بعض وقتا هر تريپشون چند ميليون سال طول ميکشه! اينا هم واسه خودشون مرامی دارن. مث کوليهای خودمون! جالبند ولی کمی ناقلا!

گفتم که هر کسی ستاره ای داره. می تونيد مال خودتون رو انتخاب کنيد. آسمون خدا خيلى بزرگه. من مال خودم رو انتخاب کردم. انقدری دور هست که سرش دعوا نشه! روح من وقتی هر دومون مرديم ميشه يه روزنه تاریکی ميچسبه تو سقف آسمون! فقط بپاييد که گذرتون اون طرفا نيفته!

شايد بعضی از شماها هم ستارتون اونورا باشه!
ميشيم همسايه!
يا همون روح خويشاوند! خدمت تموم ستاره های همسايه سلام دارم!