چرا توان هسته ای می خواهيم؟
-------------------
نوشته: خليل آذرکوب


چندی پيش جيمز ولسی رئيس سازمان اطلاعات مرکزی آمريکا طی يک گزارش به کنگره اعلام کرد صرف نظر از نوع رژيم حاکم بر ايران و اينکه چه کسی طرفدار غرب يا منتقد آن در ايران در راس باشد ايران از برنامه توسعه توان هسته ای و دستيابی به سلاح های تخريب جمعی از نوع هسته ای صرف نظر نخواهد کرد. البته اين خبر چندان خوشايندی نبود. اين بدين معناست که ايالات متحده در نابودی توان هسته ای ايران درنگ نخواهد کرد و تحولات سياسی موجود در ايران هيچگونه تغييری در برخورد آمريکا با اين مساله نخواهد داد.
اما روی ديگر سکه ناظر به برخی ملاحظات ژئوپوليتيک و ژئو استراتژيک ايران است که جيمز ولسی بخوبی آنها را درک کرده ولی اپوزوسيون تبعيدی از درک آن عاجز است يا ترجيح میدهد اين ملاحظات را تا بدست گرفتن قدرت ناديده بگيرد.
در اينکه سلاحهای تخريب جمعی و بويژه هسته ای غير انسانی ترين ابزارهای کشتار است و علاوه بر آن عوارض جانبی بر روابط بين الملل و محيط زيست دارد شکی نيست ولی بايد توجه داشت بزرگترين زرادخانه همين سلاحها در آمريکا و روسيه قرار دارند و به نظر نمی رسد تا چندين دهه آينده عزمی برای نابودی آنها وجود داشته باشد.
دستيابی به سلاح هسته ای در راستای استراتژی بازدارندگی توجيه می شود که تا بحال موفقيت قابل ملاحظه ای داشته است. بعنوان مثال می توان روابط نه جنگ و نه صلح در زمان جنگ سرد بين دو بلوک شرق و غرب را يادآوری نمود. در حاليکه کوچکترين تنش بين آمریکا و روسيه به تهاجم يکی از ابرقدرتها به اقمار خود يا ديگری منجر می گرديد و ليکن حتی در يک مورد اين دو ابرقدرت مستقیما به رويارويی نپرداختند. مهمترين دليل آن نيز استراتژی بازدارندگی هسته ا ی بوده است. مورد ديگر مناقشه هند و پاکستان است. در حاليکه در چند دهه گذشته اين دو کشور سه جنگ خونين را که تا آستانه فروپاشی ارتشهای ملی پيش رفت پشت سر گذارده اند در تنشهای اخير آگاهی به توان هسته ای طرف مقابل موجب خويشتنداری بيشتر طرفين گرديد و از يک جنگ خونين ديگر جلوگيری کرد.
به نظر نگارنده اگر چه زرادخانه های هسته ای زندگی روی کره خاکی را خطرناک و تشويش آميز کرده و ليکن بيش از هر سازمان بین المللی به صلح جهانی خدمت کرده است. در حاليکه در پنج دهه اخير اکثر نقلط دنيا در جنگ و درگيری بسر می بردند کشورهای کلوپ هسته ای که اتفاقا (شايد هم اتفاقی نباشد!) اعضای دائم شورای امنيت و کشورهای پيروز جنگ دوم جهانی هم باشند در صلح و آرامش نسبی بسر برده اند. اين تنها در سايه چتر اتمی بوده است.
موقعيت ژئوپوليتيک ايران اقتضا می کند در برابر تهديدهای محيطی و بين المللی که اتفاقا نه تهديدهای ايدئولوژيک که تهديد عليه منافع ملی ماست اقدام کند. بطور مثال درگيری ايران جهت کسب منافع مشروع در دريای خزر با قدرتهای اين حوزه منتفی نيست. اتفاقا در صورت روی کار آمدن يک نظام غير ايدئولوژيک و دموکراتيک قدرت چانه زنی بالا رفته و منافع ملی کمتر قربانی هوسهای باصطلاح ايدئولوژيک خواهد شد و احتمال برخورد بالاتر خواهد رفت.
در حاليکه از شمال و شرق و غرب در محاصره سلاحهای هسته ای هستيم حمايت از برنامه توسعه اين سلاحها (اگر چنين برنامه ای اصلا وجود خارجی داشته باشد!) به نظر بيشتر به نفع منافع ملی است تا مخالفت و حتی مردم آزاری از نوع افشای مرکز هسته ای نطنز توسط شورای ملی مقاومت!!
صرف نظر از ابعاد نظامی ايران برای توسعه صنعتی و تامين نيازهای جمعیت 70 ميليونی خود که تا چند دهه ديگر از مرز 120 ميليون خواهد گذشت به منابع عظيم انرژی نيازمند است و اين ادعای کاخ سفيد که در ميان اپوزوسيون بی خبر هم طرفدارانی دارد مبنی بر اينکه - کشوری که دومين منابع گاز را در اختيار دارد چرا به دنبال انرژی اتمی است- کاملا باطل است. نخست آنکه هر کشوری طبق معاهدات آژانس انرژی اتمی حق استفاده از اين انرژی را داراست. نکته دوم آن است که ايران مستعمره ايالات متحده نيست و يا هنوز پل برمر در آن حکم نمی راند که تعيين کند ما از چه نوع انرژی بايد استفاده کنيم. مگر روسيه روی اقيانوسی از گاز طبيعی نخوابيده است؟ يا خود ايالات متحده يکی از بزرگترين منابع نفت و گاز را در اختيار ندارد؟
کشوری در حال توسعه مانند ايران که بايد از منابع زير زمينی اش برای سرمايه کذاری در توسعه صنعتی بهره جوید دستيابی به انرژی هسته ای از نان شب و حتی از آزادی هم واجب تر است!