نقدى کوتاه بر فيلم « ديوانه اى از قفس پريد »
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
نويسنده :‌ پارسا صائبى

بنده منتقد سينمايى حرفه اى نيستم اما به ترجيح دادم چند خطى در مورد اين فيلم بنويسم.
« ديوانه اى از قفس پريد » يک فيلم سياه است اما همين سياهى ها نيز که در فيلم هايى مثل« آژانس شيشه اى» زيبا و ساخت يافته است به بدترين وجهى با نمايش هاى تهوع آور ارزشگرايانه به ابتذال کشيده است. هر چه سعى کردم نکته مثبتى از اين فيلم به خاطر آورم به جايى نرسيدم. حتى دستم به کى بورد نميرود که ايرادات فيلم را بنويسم چون تمام فيلم بدون اغراق چون آش شله قلم کار ملغمه اى از هم گسيخته است.
هيچ منطقى پشت روند داستان نيست. در عين حال داستان فيلم ضد داستان هم نيست! فيلم بى هويت است . نه سبکى و نه پيروى از ژانرى در عين حال به شدت شعار گرايانه و ارزشى است. آدم هاى فيلم هم بى هويت هستند غير از زن و شوهر ارزشى( يعنى همان نيکى کريمى و پرويز پرستويى ) که آنها هم در واقع آدم هايى هچل هفت و غير واقعى هستند. شخصيت پردازى ها کاملا آبکى است. در مورد مافيا بازى، فيلم کاملا آدرس عوضى ميدهد و پدر خوانده ها را آدمهاى ريشه دار قديمى کاملا غيرسياسى و نامرتبط با حاکميت مى داند. پدر خوانده ها همه از روى زرنگى و نبوغشان به اينجا رسيده اند و دائما براى هم سورپريز و رفتار هاى غير قابل پيشبينى دارند! حال اينکه ميدانيم در عالم واقع اصلا چنين نيست. لمپنيسم و استفاده از الفاظ رکيک و ضرب المثل هاى مبتذل در جاى جاى فيلم بيداد ميکند.
تم « مستى و راستى » به همراه چاقوکشى و لوطى گرى نيز چاشنى ماجرا است.
فمينيسم از نوع آخوندى(!) را هم به نحو تهوع آورى ضميمه ماجرا کرده اند ، نيکى کريمى که از پرويز پرستويى طلاق گرفته بصورت شناسنامه اى صيغه شاگرد عمويش ميشود ولى در واقع به همخوابگى شرعى با قاضى يعنى على نصيريان تن ميدهد براى اينکه قهرمان بازى در بياورد و به شوهر سابقش( پرستويى) کمک کند!! فيلم از اين تناقضات چندش آور مشحون است به طوريکه تماشاگر در پايان فيلم با انبوهى از سوالات منطقى بى پاسخ مواجه ميشود.
جالب است بدانيد که تهيه کننده فيلم شبکه يک سيما ( بخوانيد کيهانى ها و اهالى امنيت خانه اندرونى آقا ) است. اين فيلم را حتما ببينيد تا متوجه شويد که مافيا چه بلايى بر سر سينماى ايران آورده است. فيلمى سفارشى- ارزشى که چندين جايزه آنچنانى هم از جشنواره فجر برده است خود شاخص خوبى است بر اينکه به قول افخمى موتلفه قصد نابودى سينماى ايران را دارد . هم افخمى و هم کيميايى هر دو فيلم سفارشى- امنيتى ساخته اند ( روز شيطان و ضيافت ) ليکن تخصص آنها به گونه اى است که فيلم هاى سفارشى آنها خوش ساخت از آب در مى آيد نه چون فيلم چندش آور و به اصطلاح ارزشى آقاى احمد رضا معتمدى که هيچ حرفى براى گفتن ندارد جز اينکه آدرس هاى عوضى به مردم بدهد. در آخر فيلم پرويز پرستويى کاملا ديوانه شده و بر صندلى چرخدار نشسته و همسرش ( نيکى کريمى ) دودست بر جاى پاى صندلى ميکشد و تيمم ميکند، ( اين تيمم البته از نظر شرعى کاملا اشتباه توسط نيکى کريمى انجام ميشود و خوب البته از ايشان گله اى نيست ليکن از آدمهاى ارزشى پشت صحنه بعيد است و قباحت دارد! )در هر حال در همين جا فيلم با صحنه هايى که بعدا با هليکوپتر از برج هاى شهرک غرب گرفته شده و با صداى اذان ميکس شده است و به انتهاى فيلم براى اثر گذارى بيشتر اضافه شده پايان مى يابد که يعنى آى مردم ، ببينيد اين برج سازان چقدر آدم هاى بدى هستند برويد دادتان را از آنها بگيريد به حاکميت کارى نداشته باشيد. فيلم را بايد ديده باشيد تا عمق نفرت از اين فيلم بى ارزش و ضد هنر و بى معنى را درک کرده باشيد. از پنج ستاره به اين فيلم بيش از ربع ستاره نبايد داد. ليکن بايد به هنرپيشگان طراز اول اين فيلم بابت انتخاب چنين فيلم نامه اى براى بازى يک جايزه ويژه اهدا کرد! شايد هم برادران ارزشى آنها را توجيه و گفتار درمانى کرده باشند. در جمهورى نفرت همه چيز ممکن است.