سيزده آبان روز عزاى عمومى
- - - - - - - - - - -
پ.صائبى

در بيست و چهارمين سالگرد اشغال سفارت آمريکا ، محاجه اى قلمى بين دکتر ابراهيم يزدى وزير خارجه دولت موقت و دبير کل کنونى نهضت آزادى ايران و محسن ميردامادى از دانشجويان وقت پيرو خط امام و اشغال کننده سفارت و رييس فعلى کميسيون امنيت ملى مجلس صورت گرفت. (حتما اين نامه ها و تحليلهاى روزهاى اخير و من جمله اعتراف به اشتباه آقاى کشتگر را خوانده ايد . ) اين نوشتار کوتاه از زاويه ديگرى به اين موضوع مينگرد :
در اين جدال قلمى دکتر ابراهيم يزدى معتقد است که امام در ابتدا با اين کار مخالف بوده و تلفنى خطاب به يزدى ميگويد که: «برويد و ببينيد اينها کى هستند و بيرونشان کنيد» ليکن بعد از مشاهده اخبار تلويزيون و ديدن صحنه هاى جمع شدن مردم در جلوى سفارت نظر ايشان تغيير کرده از آن حمايت کردند. در مقابل ميردامادى ميگويد که دانشجويان با جمع بندى تحليل هاى خود از قبل ميدانستند که امام با آنها مخالفت نخواهد کرد .نهايتا تصميم بر آن شد که سفارت اشغال شود و بلافاصله نظر امام پرسيده شود ، اگر احيانا امام مخالف بودند سريعا آنجا را تخليه کنند.بلافاصله بعد از تسخير باتماس تلفنى موسوى خوئينى ها ، سيد احمد آقا جواب ميدهد که: امام بعد از اينکه نمازشان تمام شد گفتند: «خوب جايى را گرفته اند فعلا همانجا باشند.»

اين دو روايت متضاد يک وجه مشترک دارد و آن اين است که حتى اگر به توطئه بودن تسخير سفارت معتقد نباشيم
، به اين نتيجه مى رسيم که رهبر انقلاب خود به دنبال تحولات راه افتاد و بلافاصله خود را با آن هماهنگ کرد. اين هماهنگى البته به موج سوارى پوپوليستى انجاميد و به تدريج فضاى غبار آلود بعد از انقلاب کاملا طوفانى گرديد. در اين بين دليل عمده خط امامى ها براى اشغال سفارت مبنى بر اينکه آمريکا با بردن شاه به داخل خاک خودش در تدارک يک کودتاى ديگر بود ، خيلى عجيب به نظر ميرسد. چون اين کودتاى فرضى همچون کودتاى بيست و هشتم مرداد ميتوانست با عدم حضور شاه در داخل آمريکا به منصه ظهور برسد و طبيعتا نيازى هم به حضور شاه در گفتگوهاى عملياتى براى کودتا نبود و اگر هم بود شاه ميتوانست در جريان امور قرار گيرد. علاوه بر آن شاه شديدا بيمار بود و اين را همه ميدانستند . لذا حضور شاه بيمار در خاک آمريکا نه ارزش عملياتى داشت و نه سياسى. همانطور که گفته شد اگر با فرض عدم وجود توطئه در اين ماجرا - که انصافا فرض فربه اى است - بخواهيم انگيزه حرکت دانشجويان را تحليل کنيم به اين نتيجه ميرسيم که ريشه اين حرکت احساسى و فارغ از تحليل منطقى و بر مبناى يک شور و هيجان ناشى از آموزه هاى دينى- تلفيق شده با فضاى جنبش دانشجويى چپ مارکسيستى بود. ( ميردامادى صريحا ميگويد که ما - يعنى دانشجويان خط امام و فرزندخواندگان آتى امام - از ديگر گروه ها جا مانده بوديم.)
واقعيت اين است که الگوى اشغال سفارت الگوى يک حرکت بنياد گرايانه اسلامى بر مبناى آموزه هاى شريعتى بود . ابوذرى ها در اين الگو نبايد منتظر امام و رهبرشان ميماندند و خود بايد اقدام ميکردند. و آن استخوان معروف را بر سر کعب الاحبار مى کوبيدند . ( در ذهن و ضمير دانشجويان اسکيزوفرى زده لبخند امام راحل همچون ابراز خرسندى امام على بود )، نقش آموزه هاى اسلام تاريخى به ويژه الگوى ذهنى جنگ هاى با يهوديان مدينه (‌بنى قريظه ، بنى نضير و بنى قينقاع) و به زبان امروزى «جنگ پيشگيرانه و مقابله با توطئه» نيز در پس زمينه ذهنى دانشجويان غرق در توهمات ناشى از اسلام تاريخى وجود داشت و الگويى چون ابوذر شريعتى تير خلاصى بر آمال و آرزو هاى انقلاب آرام مردم در بهمن پنجاه و هفت بود . انقلاب دومى که رسما امام سياس را سوار موج کرده و به تدريج فضاى آزاد بعد از انقلاب به خفقان سالهاى دهه شصت رسيد. بدين ترتيب يکبار ديگر نقش معنوى شريعتى و ايدئولوژى اسلامى او در «حرکت دوم انقلاب» ( به تعبير مرحوم بازرگان در عنوان کتاب : « انقلاب ايران در دوحرکت» ) به وضوح ديده شد و جالب اينکه سردمداران انقلاب خصوصا امام راحل- کينه توزانه- هيچگاه از معمار فکرى انقلاب ياد نکردند. جا دارد از خوش خدمتى چپ هاى مارکسيستى در وارد کردن تز «مبارزه با امپرياليسم جهانى» به عنوان يکى از اهداف انقلاب و بعدا تبديل شدن آن به « مبارزه با استکبار جهانى » يادى بکنيم که آنها هم البته مزد خود را از انحصار طلبان گرفتند. ( اين مزد البته به راستى همان سخن گهربار امام در هواپيماى ار فرانس بود!)
مردم هم البته بى مزد نماندند و يک جنگ هشت ساله با خسارات جبران ناپذير و سالها تحريم و فلک زدگى نصيب ما شد.
اگر کسى چون امام در جبهه دموکراسى خواهان وجود مى داشت بايد ميگفت: « من ۱۳ آبان را تا ابد عزاى عمومى اعلام ميکنم.» !