مشكلي دارم زدانشمند مجلس بازپرس
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بهاره اميدي

آيا تا به حال شده است از كاري كه كرده‎ايد آن قدر شرمسار باشيد كه نتوانيد در آينه به چشمان خود نگاه كنيد؟ من بسياري زمان است كه اين چنينم. و از آن جا كه فرهاد از گذشتگانمان خبر داده است كه شكستن آينه جز تكرار مشكل چيزي نمي‏آفريند، من به شدت به دنبال جايي‏ام كه در آن بتوانم خود را نبينم، نفس نكشم، هيچ ننوشم و نخورم و در يك كلام نباشم. به نظرم بايد جايي چنين باشد، اما اجاره‏اش احتمالا آن قدر بالاست كه وسع ما نمي‏رسد. پس مي‏سوزيم و مي‏سازيم، ما كه توبه‎فرماياني هستيم كه چون به خلوت مي‏رسيم آن كار ديگر ‏مي‏كنيم، البته دروغ چرا، در ميان جمع هم آن كار ديگر مي‏كنيم. راست راستش را بخواهيد حالا آن كار ديگر، ديگر آن كار ديگر نيست. آن قدر آن كار ديگر تكرار شده است كه آن يكي كارهاي غير ديگر كار ديگر شده‏اند، انگار يك جاي كار ما دارد مي‏لنگد.
البته من از روز اول اين طور نبودم.
پانزده سال پيش هوا كه ابري مي‏شد من روي ابرها داشتم پرواز مي‏كردم. حالي كه دانم و داني!
ده سال پيش، باران كه مي‎آمد، آن قدر زير باران راه مي‏رفتم كه خيس خيس، عاشق و رها، سبك‏بال!
پنج سال پيش، باران كه مي‏آمد، زار زار مي‏گريستم كه چرا ديگر مرا هيچ نمي‏شود؟
امسال، باران كه مي‏آيد مي‏دوم تا از سرما در امان باشم و فصل محبوب من ديگر به جاي پاييز، بهار و تابستان است.
لابد پنج سال ديگر چتر مي‏خرم.
امضا: خليفة الله روي زمين!