اين سروش نکته دان!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
پ.صائبى

آدم هر چه ميخواهد سياسى ننويسد مقدور نيست. وقايع سياسى هميشه در کمين هستند. البته در ايران هم اگر وقايع و حوادث سياسى نباشد ، اظهارات سياسى به حد وفور هست و معمولا خود همين اظهارات تنور تحليلها را داغ نگه ميدارند و به قول مخملباف ما هم که « ملت گوش » هستيم و بالطبع دوستدار « بازى با کلمات » .
عراقيها چه شيعه چه سنى چه کرد دوستدار تفنگ بودند قائدشان يعنى مقام معظم صدام نيز در کار اسلحه بود ، کلت هديه ميداد، با شمشير طاق نصرت ميساخت، در جشن ها با وينچستر يک دستى شليک ميکرد، به دنبال سلاح هاى نامتعارف بود و قس على هذا . . . ليکن ما که مردمى شاعر پرور و دوستدار کلماتيم ،مقام معظم رهبرى مان نيز حرف بى ربط زياد ميزند، شعر ميخواند ، شعار ميدهد و از تعريف و تمجيد هم البته به شدت مسرور ميشود. خود بنده شاهد بودم که يکى از آشنايان که شاعرى در رده متوسط است، کارش جايى گره خورده بود و حقش را ناحق کرده بودند بر خلاف ميل باطنى اش دوبيت شعر در منقبت آقا سرود و به همراه عريضه اى براى بيت رهبرى پست کرد ، دو روز نگذشته بود که از دفتر حاج آقا محمدى گلپايگانى تماس گرفتند که بيا ببينيم چرا کارت گره خورده ؟! آقا فرموده اند سريع رسيدگى کنيد! ( نميدانم تا حالا گذرتان به ميدان پاستور افتاده تا خيل عظيم مردم رنج ديده و صاحبان عريضه به حضرات را که از دورترين نقاط ايران آمده اند ببينيد ؟ نميدانم اين عريضه ها چه ميشوند و در کدام سطل زباله اى ريخته ميشود ) از مطلب دور نشويم ، آقا بعد از شاهکار اخير خود مبنى بر اينکه « بعد از صدام بوش هم بايد برود » [!!!] - که واقعا توهينى به شعور جمعى ايرانيان بود و بى ربط تر و بى معنى تر از اين جمله تا کنون نشنيده ام - در قزوين باز (به قول گزارشگران ورزشى ) جو ورزشگاه ايشان را گرفت و فرمايش هايى بى معنى در مورد «مشروعيت حاکميت» که «از طرف خداوند به کسانى که عدالت و تقوا دارند تفويض ميگردد» فرمودند. البته ايشان افزودند «به شرط اينکه مردم بخواهند » [!] اصلا معلوم نيست که معيار ايشان براى عدالت چيست؟ داشتن محاسنى مرتب و يکدست سفيد و بليچ شده نشانه عدالت است؟ خرج هاى ميلياردى در سفرها کردن و دستمال بدست ها را به دور خود کشاندن نشانه تقوا است؟ حالا اينها به کنار . مکانيسم «تفويض از طرف خداوند» چگونه است؟ باز اين هم به کنار، مردم چگونه بايد بخواهند ، و اگر نخواهند چه ميشود؟ (‌همچنانى که بارها با صداى بلند اعلام کرده اند که نميخواهند) آيا چون قوم لوط آنها مغضوب خداوند ميشوند ؟! حضرت ايشان البته چند جمله بعد بيانات گهربار قبلى خود را فراموش کردند و ضمن تکليف به حضور مردم در پاى صندوق هاى راى فرمودند که کم شدن تعداد شرکت کنندگان در انتخابات مجلس مهم نيست ! (يکبار ديگر بدون حاشيه مرور کنيم :‌ مردم ولايت را که منصوب خداوند و عادل و با تقوا است دوست دارند . با او بيعت کرده اند . ولايت فرمان به حضور پرشور در پاى صندوق هاى راى ميدهد در عين حال ميگويد که اگر مردم به حرف ولايت گوش نکردند و بيعت شکستند مهم نيست. مهم اين است که ولايت منصوب خداوند است! ولايت لابد در دل خود ميگويد « اهدى قومى انهم لا يعلمون» ! ) گمان دارم سندروم على خامنه اى بسيار پيشرفته تر و حادتر و خطرناکتر از سندروم صدام است . صدام لااقل محملى قلابى از مشروعيت مردمى براى خود تدارک ديده بود ، هر چند خود را مويد به تاييدات خداوند ميدانست ليکن ادعاى خليفة اللهى نميکرد. اگر جهنمى در عراق بپا کرده بود ،صد البته با بهشت و جهنم و آخرت مردم کار نداشت و دنيا را با ابزار دنيا مديريت مى کرد . گرچه او هم حرف بى ربط زياد ميزد ليکن کمتر از آقاى ما صحبت ميکرد!
زيباترين پاسخ را به نظر، غير مستقيم و مختصر و مفيد، دکتر سروش داد که در همايش مولانا گفت :« دنيا را کسانى خراب مى کنند که زياد حرف مى زنند »!!