Rescue Robot
ـــــــــــــــــــــــــــ
بهاره اميدي

دوازده سال پيش، آخرين روز بهار بود كه خبر رودبار و منجيل همه را شوكه كرد. جمعه خبر آرام آرام بزرگ شد. پيچ راديو را كه بپيچاني، لازم نيست زبان فرانسه و عربي و آلماني و چيني بلد باشي. همه‎اش مي‏گويند بم. هم‏اش مي‏گويند ايران. بم هم مرد. تركيد و خراب شد. ديگر خبري از آن شهر نه چندان كوچك كه در وسط كوير تفتيده سال‎ها تاريخ‎نوردي كرده بود نيست. ارگ بم را من البته در ذهن خودم ذخيره كرده‎ام و حالا قسمتي از اين ذهن به تاريخ پيوسته است. خدا كند آن پيرمردي كه نگه‎بان در ورودي ارگ بم بود و شب‎ها در اتاق گلي كوچكي در همان‎جا مي‏خوابيد حالا زنده باشد.
بچه‎هاي پزشكي دارند براي اعزام ثبت نام مي‏كنند. افسوسي مي‏خورند آناني كه هنوز انترن نشده‎اند و البته خانم‎ها كه پس از ساعتي خبر مي‏رسد به خاطر شرايط بد آب و هوا در بم و عدم وجود فضاي مناسب براي اقامت شبانه اجازه‎ي عزيمت به بم را ندارند. بچه‎هاي مهندسي هم ربات نجات‎دهنده‎شان را كه براي مسابقات جهاني ساخته‎اند به بم برده‎اند شايد بتوانند آناني را كه هنوز عمرشان به دنيا باقي است در زير آوار بيابند و خدا كند بيابند. آن ديگرها هم در شركت و بيمارستان و مدرسه و كوچه و خيابان هر چه بتوانند مي‏كنند. اگر بدانيد چه خبر است در بيمارستان‎ها و چه خبر است در اتاق‏هاي عمل! در هر بخشي فقط يك رزيدنت سال يك مانده‎است، و چه غلغله‎اي است در اورژانس و بخش اورتوپدي!
نمي‏دانم اين چه بغضي است كه گلويم را مي‏فشارد و دارد خفه‎ام مي‏كند. كاش جايي بود كه هيچ كس نبود و مي‏شد اين بغض را فرياد كنم. حالا كه نمي‏توانم فكر مي‏كنم همان به‎تر كه خفه شوم.