باز هم بچه‎ها
ـــــــــــــــــــ
بهاره اميدي

ديشب در اقدامي ناگهاني به ملكوت خدا رفته بودم. مسيح را ديدم سياه‎پوش كه سخت گريه مي‎كرد. از گريه‎ي آن انبان محبت و عشق، آن هم در ايام كريسمس كه تمام پيروانش به شادي جشن تولد او مشغول‎اند، بسي متعجب و نگران شدم. آدم در مقابل چنين صحنه‎اي مشكل بتواند تاب بياورد. اما من تمام توانم را در كلمه‎اي جمع كردم – كه او خود از قول آن برتر گفته بود كه در آغاز فقط كلمه بود - و پرسيدم: چرا؟
سرش را بلند نكرد، شايد تا چشمان نافذش وجود حقيرم را نسوزاند و با اشاره، مرا به سوي هزار هزار فرشته‎ي سياه‎پوش فرستاد. نيازي به تكرار كلمه نبود.
“ما عزاداريم. اين‏جا بخش كودكان است. دل هر كودكي كه مي‎شكند و هر ضربتي كه حرمت معصوميت بچه‎اي را مي‏شكافد عزا مي‏گيريم. ما سال‏هاست كه عزا داريم. بيست قرن پيش تني چند از پيامبران آمده بودند از بخش بازديد كنند. بسيار اندوهگين شدند، ولي پس از ساعتي رفتند تا به امورات ديگر بپردازند. مسيح اما ماند. مگر او نبود كه گفته بود كودكان به ملكوت خدا نزديك‎ترند؟ پشيمان بود. ناليد:“ بايد مي‎گفتم كودكان خود خود ملكوت خدايند“. لباس سياهي سفارش داد و اين جا ماند و عزا گرفت.“
فرشتگان بر سروسينه مي‏كوفتند و صداي شيون و زاري لحظه‎اي قطع نمي‎شد. قاب عكس بسياري كودك بر دروديوار بود و پارچه‎اي سياه نيمي از هر عكس را پوشانده بود. هر لحظه عزاي جديدي برگزار مي‏شد و قاب عكس تازه‎اي خبر از آتشي مي‏داد كه در دل كودكي روشن مي‏شد. صداي گريه‎ي كودكان عرش را بد جوري مي‏لرزاند. دل ما آدم‎ها را اما نه آن قدر.
“سرتاسر وجود مرا گويي چيزي به هم فشرد، تا قطره‎اي به تفتگي آتش، جوشيد از دو چشمم“.