من جاسوس نيستم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
رحيم مخکوک

سلام
براي من خيلي سخت است اين چيزهايي را كه مي خواهم بگويم. نمي دانم چرا، ولي اين دفعه ي اولي نيست كه يك نفر فكر مي كند من اطلاعاتي ام يا آدم مرموزي هستم. سعيد كه الان مهاجرت کرده و از دانش جويان اخراجي بود هم همين فكر را مي كرد. البته شما هيچ يك او را نمي شناسيد ولي در حالي كه من له له ميزدم او برايم از مبارزاتش بگويد و از آن چه به خاطرش اخراج شده بود او از من به طرز ماهرانه اي فاصله مي گرفت و فكر مي كرد از اين موجود خطرناك بايد ترسيد. شايد من از بچگي اين طور بوده ام كه پدر و مادرم به من مي گفتند مارمولك (کپى رايت از بهاره خانم). ترجمه اش به تهراني مي شود آب زير كاه. اين شايد از ضعف من بوده است كه هيچ وقت نمي خواسته ام مقصر باشم. فقط همين.
باز هم دوستاني بوده اند كه فكر مي كرده اند من اطلاعاتي بوده ام و برخي رك و روراست و پوست كنده جلو رويم ايستاده اند و اين را گفته اند و بعد در برابر چشمان هاج و واج من، لابد كلي خوش حال كه حالش را گرفتيم و دستش را خوانديم. اين ايراد من نيست. ايراد اين جامعه ي مسخره ي پليسي توتاليتر است كه آدم ها را تا سرحد مرگ تنها مي‎كند. ديوارهاي بي اعتمادي قبل از اين كه ميان ايران و آمريكا كشيده شده باشد ميان تك تك ما كشيده شده است . ما هيچ دوستي نداريم و کم تر کارى است که از چشمان اين سيستم پنهان بماند. بگذار دوستان من كه شكنجه شدند نيز فكر كنند من اطلاعاتي ام. بي خيال. آن وقت من مي‏روم خانه كنج خلوت تنهايي، آن وقت كه همه خوابيده اند مي نشينم و هاي هاي گريه مي كنم. نه به خاطر گمان دوستانم بلكه به خاطر شكنجه. به خاطر چيزهاي مسخره اي كه در خيلي از جاهاى دنيا حل شده است و ما بايد دست به گريبانش باشيم. باور مي كنيد برخي وقت ها (هر چند اندك) بوده است كه حتي همسرم هم به من شك كند كه من اطلاعاتي ام؟ اين اشكال سيستم است. سيستمي كه در رخت خواب ما هم حضور دارد. من هم اين را خوب مي‎دانم. پس بي خيال. مي روم سر كلاس جلو 50 نفر دانش جو كه دست كم يك نفرشان اطلاعاتي است هر چه از دهنم در مي‎آيد مي گويم. يا هر دانش جويي را كه براي درددل به پيشم مي آيد فارغ از اين كه ريش دارد يا ندارد به خلوت خود راه مي دهم يا هزار كوفت و زهر مار ديگر.
من هر چه مي نويسم و مي گويم اطمينان دارم (لا اقل اين طور فرض مى کنم) يك كپي اش در وزارت اطلاعات مي رود. اگر بي خيالم مال ناداني ام نيست. فقط مال اين است كه خرم. راستى مگر شما جز اين هستيد؟ لازم است تك تك بي احتياطي هايي را كه هر روزه مي كنيم بشمرم؟ در اين شرايط ديگر اصلا عجيب نيست كه نيماى بزرگ كه مثل يك برادر بزرگ تر و يك استاد دانا به او احترام مي گذارم و دوستش دارم در مورد من از اين فكرها كند كه مي دانم مشابه آن از مخيله ي همه ي ما در مورد هم گذشته است. بگذاريد صادق باشيم. من جز دمم هيچ شاهد ديگري مبني بر اين كه گمان شما اشتباه است ندارم و البته شما نيز. حتي اگر جز اين بود و يكي از ما اطلاعاتي بود فرق چنداني نمي كرد. مثلا مي شد مثل آن دوست مشكوك چند ساله ي من كه دست از سرم بر نمى دارد و يكسره به من زنگ مي زند كه چرا مرا به خانه ات دعوت نمي كني و من هر بار به بهانه اي دست به سرش مي كنم.
آري دوستان ما تنهاييم. امنيت هم نيست. ما داريم مى نويسيم تا اين تنهايي فرو ريزد. ما براي حقيقت مى نويسيم. باز هم مشفقانه و عاجزانه از همه استدعا دارم كه از من ناراحت نشويد و اگر جايي بي‏ربط گفتم بگذاريد به حساب خريتم. هم چنان در زير چتر حمايت دوستان در خدمت اسلام و مسلمين و اينا هستيم.

رحيم ديوانه