من باز هيجان‎زده شدم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
بهاره اميدى

نمي‎شود از پيروزي حزب الله لبنان سخن نگفت. نمي‏شود در اين شادي شريك نبود. تبريك!
هميشه از ضعف سياست خارجي خودمان گفته‎ايم. هميشه ديده‎ايم كه آناني كه برايشان نفت و پول خرج كرده‎ايم چه بسا برايمان تره هم خرد نكرده‎اند. اما اين بار مي‎توانيم سرمان را بالا بگيريم. حزب‏الله يك گروه دل‎بسته به ايران است. نمي‎توان اين موفقيت را به همه‏ي سرداراني كه بسياري وقت‎ها از بي‎كفايتي‎شان انتقاد كرده‏ايم تبريك نگفت. حالا ممكن است برخي بگويند كه آزادي چهار تا عرب چه ربطي به منافع ملي ما دارد. من پاسخ اين پرسش را به سياست‎مداران واگذار مي‎كنم. من هر كار انساني را در جهت منافع خودم مي‏دانم و اين يك كار انساني بود. يك شكست براي تندروهاي اسرائيلي.
نمي‎دانم به سخنان سيد حسن نصرالله گوش كرده‎ايد يا نه؟ لحني دارد كه يك مبارز در آن مقام بايد داشته باشد. من كه هميشه از گوش دادن به صحبت‎هايش كيف كرده‎ام. بگذريم كه وقتي به ايران مي‏آيد دست آقاي خامنه‎اي را هم مي‎بوسد. اما اين در برابر آن چه مي‎كند قابل صرف نظر كردن است. اين سيد خوش سيما را مي‎شود دوست داشت چرا كه كارهايي كرده است كه از اين همه دولت عربي كه فريادهاي ملت عربشان دنيا را پر كرده است برنيامده است. چرا كه مزه‎ي عقب نشيني اسرائيل تا بن دندان مسلح را به ما چشانده است. چرا كه حتي از آزادي سمير قنطار كه عضو يك گروه غيراسلامي است و به بيش از پانصد سال زندان محكوم شده است نيز نگذشت. آفزين سيد!
منظره‏ي مراسم استقبال در فرودگاه كه در آن رفيق حريري و ساير بلندپايگان دولت لبنان در كنار سيد حسن به انتظار ايستاده بودند ديدني بود. به نظر مي‏رسد تنها جايي كه سيد مجبور شد كوتاه بيايد در مورد فلسطيني‏هايي است كه در اراضي اسرائيل پيش از 1948 زندگي كرده‎اند و بنابراين تابعيتي اسرائيلي دارند. اين هم قابل صرف نظر كردن است.
پيام نبريك آنتوان لحد به سيد حسن نصرالله كه به قول خودش زماني كلي با اسرائيلي‏ها رفيق بوده است خود نشان از بزرگي اين موفقيت دارد. مبارك باشد. باشد روزي برسد كه شاهد پايان درگيري‎ها در فلسطين باشيم. روزي كه پيروان تمامي اديان الهي در كنار هم به بندگي حضرت حق مشغول باشند.