علیه خشونت
________________________________________
منصور خاکی

این روزها، بحث مبارزه با خشونت علیه زنان مطرح است. یک واقعیت تلخ که ما همیشه دوست داریم نادیده بگیریم. بطور کلی خشونت به دو دسته تقسیم می شود. خشونت سازمان یافته و نهادینه شده و خشونت سازمان نیافته و انفجاری. در نوع اول یک نوع توجیه بیمار و منطق استیلا طلب و سادیستی حاکم است. محور آن تنها و تنها قدرت است. آنکه قدرت بیشتری دارد به خود حق می دهد که خشونت بورزد و اینچنین به مقاصد خود دست یازد. به عبارتی در جوامعی که گفتمان غالب فدرت است، خواه نا خواه گفتمان خشونت نیز ضمیمه آن است. هر کس که قویتر است چه فیزیکی و چه مالی و اجتماعی، می تواند که باید برای حفظ قدرت خود خشونت بورزد، حتی اگر ضرورتی بر آن نباشد گاه و بیگاه برای یادآوری منشاء قدرت این خشونت ورزی الزامی است. بنابر این خشونت علیه زنان، کودکان، سالمندان، بیماران جسمی و ذهنی، طبقات کم درآمد، روستائیان و رعایا، همه و همه گذشته از بیماری های روحی و سادیسم ریشه در قدرت محوری دارد.

ویژگی دیگر خشونت سازمان یافته، تسری آن بصورت آبشاری است. یعنی یک قربانی خشونت، خود برای باز یابی هویت خویش ناگزیر به اعمال خشونت به زیر دست ضعیف تر است. بعنوان مثال، رعیتی که خود قربانی خشونت ارباب است، به آزار و اذیت همسر خود می پردازد و زن به کودک آزاری روی می آورد و کودک نیز به آتش زدن کلاغ و کبریت زدن به موش بیچاره آغشته به نفت دست می زند. خشونت سازمان یافته، سلسله نا متناهی است که حاصل آن تنش، ناامنی، سلب اعتماد، فساد و سرگردانی در جامعه است. چیزی که امروز روز شاید بیش از هر چیز در رفتار ترافیکی مردم تهران مشهود باشد.

خشونت سازمان نیافته، علل و عوامل روانشناختی دارد که می تواند با هر چالش عصبی تحریک شود. این نوع خشونت قدرت محور نیست و زنان همان اندازه که قربانی این نوع خشونت هستند می توانند عامل ایجاد آن نیز باشند.

این روزها قرار است در پارک لاله تجمعی در اعتراض به خشونت علیه زنان برگزار گردد، جا دارد در صورت امکان سری به آنجا بزنید و ما را هم از کم و کیف مراسم با خبر کنید.