تبر
_________
رحيم مخکوک

تبرها بر تن درخت ها فرود مى آيند چون کارشان اين است. تبرها درخت ها را مى اندازند چون به اين کار اعتقاد دارند. تبرها به جنگل ها حمله مى کنند چون اين را جهاد مى پندارند. وگرنه هيچ تبرى دوست ندارد که چهره‏ى منفورى باشد و کار بدى بکند.
تبرها حافظه‏ى بدى دارند. آن ها خيلى زود فراموش مى کنند که درخت‎هاى بريده شده تبديل به کاغذهايى مى شوند که حامل پيام دوستى و محبت‎اند. آن ها نمى دانند که از درخت‎ها گيتارهايى مى سازند که يک‎سره هر چه تبر را انکار مى کنند. آن ها چه مي‎دانند که درخت ها تخته سياه مدرسه خواهند شد و عشق را به جاى نفرت ياد خواهند داد. تبرها نمي‎توانند بفهمند که فقط از تنه‎ى برخى درخت‎هاى خائن مى شود براى تبرهاى جديد دسته ساخت. درخت‎ها ميز و صندلى و کمد مى شوند و زندگى در آن‎ها جارى مى شود و اين چيزى است که تبرها اصلا نمى‎پسندند. تبرها تا به حال جنگل‏هاى زيادى را نابود کرده‏اند. اما تاريخ به ياد ندارد که درختى از ترس تبر گرده‏‎افشانى نکرده باشد. راز پيروزى جنگل بر تبرها هم همين است.
به تبرها بگوييد آن‎ها را دوست داريم. آن‎ها از همه متنفرند اما جز خوبى نمي‎توانند کرد. اصلا آيا در اين دنيا جز خوبى هست؟ بگذار تبرها درخت‎ها را بياندازند. ما به اين خيال خام تبرها پوزخند مى زنيم و به فردايى فکر مى کنيم که به کمک گيتار و کاغذ و قلم و ميز و تخته‎سياه و کمد دنيايى ساخته شود که تبرهايش مهربان باشند و جز در موزه‎ها يافت نشوند. آى تبرها! ما با شما مبارزه نمى کنيم. شما خود اولين دشمن خود هستيد. شما همين که وجود داريد با خود دشمنى مى ورزيد. آى تبرها! اگر روزى خواستيد دشمن خود را بکشيد، دسته‎ى خود را بشکنيد. مى دانم نمى توانيد. براى همين هم هست که به آينده اميدوارم. براى همين هم هست که مرگ شما حتمى است. دير و زود دارد ولى سوخت و سوز ....