مگس
_________
رحيم مخکوک

قصد كرده بودم كه با مگسان سخني ساز كنم. كمي كه فكر كردم، آن قدر به نظرم حقير آمدند كه منصرف شدم. مگس‎ها موجوداتي هستند كه از بودن به حداقلش بسنده كرده‎اند. موجوداتي كه به نظر من از جلبك‏ها هم پست‎ترند. در پستي آن‏ها همين بس كه هر بنده‎اي در هر افسانه‎اي مي‎خواهد به رب‏العالمين گير بدهد كه چرا برخي كارها را كرده است مي‎پرسد كه چرا مگس را خلق كردي؟ گيرم كه فوايدي هم در اين كار بوده – كه منكرش هم نيستيم. اما چه كسي اهميت مي‎دهد؟ مگس را نبايد ديد. بگذار ويزويزش را بكند.
اوج خوش‎حالي مگس‎ها آن وقتي است كه تكه‎اي كثافت پيدا كنند. هر چه تازه‎تر به‎تر و چه مي‎شود اگر از آن بخار بلند شود. فرقي هم نمي‎كند مال انسان باشد يا گاو يا الاغ.
چنين موجودي البته همه جا پيدا مي‎شود. و نكته‎ي غم‎انگيز ماجرا هم همين جاست. به هر جا كه سر مي‎زني ويزويزش بلند است. اما مگسي كه در جاهاي كثيف يافت مي‏شود مگس بي‎كلاس است و آن مگسي كه اداي آدم‎هاي باكلاس را درمي‎آورد و به جاهاي ترتميز سر مي‎زند واقعا دست مريزاد دارد. گيرم كه هر شب يواشكي سري به توالت بزند و دلي از عزا درآورد. به هر حال ما بي‎خيال مگس‎ها مي‎شويم. هر جا كه باشند. هر چه قدر كه مي‎خواهند ويزويز كنند. آن روز دور نخواهد بود كه مگس‎ها در مگس‏كش برقي و يا غيربرقي به عدم بپيوندند. موجودي كه وجودش اين قدر حقير است، عدمش ديگر اصلا جاي صحبت ندارد.