حال
ـــــــــــــــــــ
رحيم مخكوك

نمي‎دانم چرا حال همه خراب است. به هر جا سر مي‎زني، صحبت از افسردگي‎ست. دل‎ها با تپش قلب طبيعت بيگانه‎اند انگار. آنان كه “بيرون زمان ايستاده بودند با دشنه‏ي تلخي در گرده‎هايشان“ حالا ديگر دشنه و تلخي را از ياد برده‎اند و دارند پوست‎اندازي مي‎كنند. بچه‎ها را كه ديدم، از دور و مجازي البته، سعي كردم لب‎خند بزنم و كمي شوخي كردم. شايد تا باورم كنند كه حالم خوب است. رفتم بدوم شايد بتوانم خود را از اين لجن كه در آن دست و پا مي‎زنم رها كنم. دويدم. دور يك ميدان بيضي شكل چهارصد متري كه اول و آخرش يك نقطه است چندين دور دويدم. تا آن‏جا كه قلبم از شدت ضربان داشت به حلقم مي‎آمد. دخترم توي شلوارش جيش كرده بود و من وسط خيابان مجبور شدم دورش را بگيرم تا بتواند لباسش را در بياورد و شلوار مرا كه با تمام بچه‎هاي كلاسش در آن جا مي‎شد بپوشد. رفتم بدوم تا حالم به‎تر شود اما نشد. همسرم بر سرم فرياد كشيد كه موم سردي كه خريده‏اي خراب است و من دوباره رفتم تا موم سرد بخرم و البته مارك پروين هيچ‎جا پيدا نشد. حالا كه پشت اين صفحه‎ي لعنتي نشسته‎ام حالت تهوع دارم و دل و روده‎ام دارد به هم مي‎خورد. دخترم كه هنوز نصف جيشش را نكرده دراز كشيده تلويزيون نگاه مي‎كند و پاهايش را بر زمين مي‎كوبد تا جيشش دوباره نريزد. ببينم كسي گل‏گاوزبان الكترونيكي ندارد به يك بدبخت حال‎ندار بدهد كه بدبختي‎اش هم از جنس الكترونيكي است؟
حالا برخي از سختي پروژه‎ها شكايت دارند كه ريالش و يا دلارش بيش‎تر نشده است، آن ديگري مي‎نالد كه چرا ديگران دركش نمي‎كنند، آن يكي ناراحت است كه چرا از امكانات مهد علم و تكنولوژي خوب استفاده نكرده است و يك‎باره به همه چيز پشت پا مي‎زند، عزيزي هم مي‎گويد كه آگاهانه و بنا به يك دليل كاملا شخصي تصميم دارد ما را و آرمان ما را ترك كند و من هم دارم زنجموره مي‎كنم كه چرا ديگر درخت چنار پير سر كوچه با من سخن نمي‎گويد.
حالا ديگر هيچ نمي‎توان گفت. تنها بايد نظاره كرد. جز اين باشد دون‎كيشوت مي‎شويم. آدمي كه به جنگ ماشينيسم برود. حالا ديگر هيچ نمي‎شود گفت. دنيا عوض شده است. آدم‎هاي دنيا عوض شده‎اند. قلب‎هاي آدم‏هاي دنيا عوض شده‎اند. صداي قلب‏هاي آدم‏هاي دنيا ...
اين طور پيش برود ممكن است كار به جاهاي باريك بكشد. من به شدت نگران خدا هستم. نكند خدا هم تكنوكرات بشود! خدا نكند.