دشمنان غرب
ـــــــــــــــــــــ
رحيم مخكوك

دشمنان غرب متعددند، حتي شايد برخي ندانند كه دشمن غرب‎اند. اما همه در يك چيز مشترك‏اند و آن داشتن آرمان است. غرب با آن ساختار پيچيده و سيستم‏هاي اجتماعي و اقتصادي كه مثل ساعت كار مي‎كند، دشمن هر كسي است كه آرماني دارد. حتي اگر اين آرمان رسيدن به صلح جهاني باشد.
اما هنر غرب اين است كه در اين دشمني، دشمن را نمي‎كشد، بلكه او را عوض مي‎كند و در واقع آرمان را از بين مي‎برد. سيستم‎ها در غرب به گونه‎اي چيده شده‎اند كه اخلاق تا حدود قابل قبولي رعايت مي‎شود اما در همين حال اين جامعه بر پايه‎ي اخلاق بنا نهاده نشده است و اخلاق براي آن يك خط قرمز محسوب نمي‏شود. بنابراين هر جا لازم باشد از آن عدول مي‎كند، بي آن‏كه آب از آب تكان بخورد و جذابيت‎هايش آن قدر زياد است كه حتي در همين حال دشمنانش را مجذوب خود مي‏كند.
اين كه در غرب زندگي كني و آرمانت را حفظ كني، مثل اين مي‎ماند كه در سپاه اسلام به قلب آندلس حمله كرده باشي. جذابيت‏هاي اين سيستم آن قدر زياد است كه در كوتاه مدتي و آن چنان كه خودت هم باورت نمي‎شود، همان بلايي سر آرمان‎هايت مي‎آيد كه بر سر آن سپاه آمد. البته براي اين كه اشتباه نشود تاكيد مي‎كنم كه منظورم جذابيت‎هاي جنسي نيست.
آرمان‎‎گرا در غرب احساس مي‎كند كه نيازي به آرمان‎گرا بودن نيست. سؤالات اساسي‎اش عوض مي‎شود. دغدغه‎هايش دگرديسي پيدا مي‎كنند و يك دفعه خود را در دنيايي جديد از شر آن همه درد خلاص مي‎بيند. البته تفاوت‎هاي فرهنگي ممكن است مثل مگس تا مدتي و حتي تا آخر عمر اذيت كند اما آرمان ديگر وجود ندارد. آن هنگام است كه آرمان‎گرا گذشته‎اش را بايگاني مي‏كند و به آينده فكر مي‎كند. فكر بهره بردن از اين قطاري كه دارد با شتاب مي‎گذرد تمام وجودش را پر مي‎كند و سعي مي‎كند تا فربه شود و اين‎ها البته هيچ يك در ذات خود بد نيست. همين هم هست كه هر يك از دوستانم كه مي‎روند، بهشان مي‎گويم: براي خودت بسيار خوش‎حالم و براي اين مملكت بسيار ناراحت.
هر آرمان‎گرايي كه مي‎رود، معلوم است كه خوب فكر كرده و اين راه معقول را انتخاب كرده و همين يعني كه آدم معقولي است. پس با رفتنش از ميزان عقلانيت اين سرزمين كم مي‏شود. و بدا به حال سرزميني كه چنين بلايي به سرش بيايد. كه عقلايش بروند و سفيهانش بمانند و آنان كه توان رفتن دارند و مانده‎اند ديوانگانش باشند.
آنهايى هم که مى روند و چنين ماجرايى برايشان اتفاق نمى افتد، من نمى دانم چه نامى بايد بر آن ها گذاشت. دمشان گرم و تعدادشان بيش باد.