لحظات باراني
گزارش يك سفر چند ساعته به دركه
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
رحيم مخكوك

جمعه صبح را با يكي از استادان قديم قرار بر كوه گذاشته بودم. چون در تهران نبودم و قرار بر نماز صبح بود، ساعت سه بامداد حركت كردم. جاي دوستان خالي بود در نمازي كه پشت سر مردي خوانده شد كه فكرش روشن بود و دلش نوراني. من به چشم خود ديدم كه هنوز هم هستند مرداني كه بر سر سجاده جز به او فكر نمي كنند و اين از لحن و حركاتشان پيداست. هنوز هم از نسل دايناسورها كساني بر اين كره‏ي خاك مي‎زيند.
حركت زير نور كم‏سوي سپيده كه آرام به صبح مي‎نشست و درددل‎هاي دل‎هاي دردمند در اين مملكت قريب و غريب، ما را از محيط اطراف غافل مي‎كرد و هر از گاهي فرياد رود ما را به خود مي‎آورد كه در كجاييم و سكوت مي‎كرديم.
پس از دو ساعت حركت يك‎ريز، فال حافظ با صداي زيباي او حالي به جان‎هاي پژمرده از دود و درد بازآورد و آب چشمه غبار خستگي از چهره‏هاي سپيد و سياه زدود. حالا مي‎شد سري بالا كني و ببيني كه كجايي. چشم به كوه بدوزي به جاي آهن و ماشين و استواري و مدارا بياموزي به جاي سفتي و خشونت.
بعد در جمع عزيزاني كه از من ده سالي كوچك‎تر بودند – به سن البته و نه به دل – و به دنبال مردي كه تمام اين‎ها بهانه‏ي ديدن او بود پايين آمديم. در راه كتاب راه عشق را كه سرگذشت گاندي بود به من وعده داد و هنگام خداحافظي آن كتاب از ياد ما همه رفت تا بعد در ماشين فريادي از سر حسرت برآرم به درد كه ما را لياقت همين هم نبود. همين را هم شكر. همين را هم شكر. و جاي دوستان، بد جوري خالي بود...