بچه ها و ملکوت خدا
_____________
بهاره اميدى

مسيح هيچ وقت فرياد نمى زد. شايد فقط يک چيز باشد که مسيح برايش فرياد زده باشد. در انجيل يا بر تصاوير نقاشى شده بر ديوارها و پنجره هاى رنگى کليسا و يا در فضاى روحانى کليسا و مقبره ى قديسان و هر جاى ديگرى که نشانى از ملکوت خدا دارد مسيح بى وقفه دارد فرياد مى زند که "کودکان به ملکوت خدا نزديک ترند".
اين نزديکى مى تواند از آن گونه باشد که پاک خلق شده ايم، پيش از آن که به دنيا آلوده باشيم. مى تواند از آن نوع باشد که کودکان کوچک اند. با تلنگرى غم دنيا در دلشان مى نشيند و با بوسه اى قلبشان لب ريز از شوق مى شود. کوچکى کودکان از نوع کوچکى يک تخم مرغ شانسى يا يک برکه نيست. دل شادى و غم کودکان از آن گونه است که دريايى آرام و بزرگ را نسيمى کوچک به تلاطم وامى دارد. کودکان کوچک اند، اما بزرگ اند. شايد منظور مسيح اين بوده که ملکوت خدا فقط در دل کودکان است. شايد اگر کودکان نبودند ملکوت خدا هم نبود. شايد ما هم بايد کودک شويم. شايد راه سعادت هم آن کودکى باشد. شايد خدا با تولد هر کودکى دارد خودش را بر ما نازل مى کند.
چه قدر دوست دارم آن لحظه اى را که دخترم در پاسخ به وعده ى کوچکى که به اش مى دهم فرياد مى زند: آخ جون! و باز هم آن وعده را تکرار مى کند. و در همان لحظه لعنت مى فرستم بر خودم که چه گونه توانسته ام به فرشته اى بگويم اگر دختر خوبى باشى ...
مگر مى شود که بدى در چون اين تنى و دلى لانه کند؟ اگر هم بدى هست، از مقررات و خستگى ها و نظر تنگ ماست که کودکان را بد مى بينيم. لعنت بر ما که ملکوت خدا را نمى بينيم. لعنت بر چشم هايى که نمى بينند. لعنت بر گوش هايى که نمى شنوند.
نوشته اى که ياد ملکوت خدا در آن باشد حيف است با اين کلمات تمام شود. پس سلام بر ملکوت خدا ... باشد تا زين پس کودکان را طور ديگر ببينيم.