ميان بر !
ـــــــــــــــــــــ
پ.صائبى
اگر به مجموعه تحولاتى که بعد از روى کار آمدن مجلس هفتم نگاه کنيم و با توجه به رويداد هاى اخير که مستقل از اقدامات پيشگيرانه براى جلوگيرى از انجام تظاهرات هجده تير در حال وقوع است به اين نتيجه ميرسيم که هم فضاى سياسى و هم فضاى اجتماعى و هم سپهر فرهنگى کشور با سرعت زيادى بيش از پيش به سمت طالبانى شدن پيش مى رود، دخالت در حوزه خصوصى مردم روز به روز بيشتر مى شود، الگوهاى به اصطلاح ارزشى هجوم خود را در جهت تحديد آزادى هاى حداقلى مردم آغاز کرده اند، و بر خلاف تمام پيش‌بينى هاى خوش‌بينان که بعد از شکست جريان اصلاح طلبى ، آينده کشور را در گرو انشقاق در درون جناح راست و حاکم شدن طيف خردورز اين جناح و پيشبرد اصلاحات از نوع آبادگرانى ميديدند، دقيقا خلاف اين پيش‌بينى در حال وقوع است و روز به روز افراطيون بيشترى وارد ميدان ميشوند، تا جايى که حميد رضا ترقى حرف از دوران استقرار کامل حکومت اسلامى ميزند، رهبرى در همدان از لباس ملى سخن مى گويد و زمزمه هاى اجراى کامل کليه حدود اسلامى بلند شده است.
ظواهر امر چنين نشان مى دهد که جمهورى اسلامى به سمت حکومت اسلامى ناب به اين معنى که يک حاکم اسلامى به نام ولى فقيه رسما زمام تمام امور را بدست بگيرد و شريعت ناب به اجرا در آيد در حال حرکت است. مدل حکومتى مورد علاقه (و نه ايده آل) اقتدارگرايان تاکنون مدلى مبتنى بر بحران آفرينى هاى صورى و کم هزينه با مشارکت يک شريک ضعيف ولى خودى در قدرت بوده است. (نمونه: کارگزارانى ها تا زمانى که دست به تغيير مناسبات اقتصادى بازار و سيستم توزيع، بدست گرفتن امور فرهنگى و حرکت تدريجى براى کسب قدرت بيشتر نزده بودند، به عنوان يک زير دست کارپرداز و توسرى خور و مرغ عروسى و عزا مورد پذيرش بودند، معمولا اقتدار گرايان هم آنها را مسببين بحرانهاى موجود مى دانستند.) . اما اکنون رويکرد اقتدارگرايان عوض شده است به گونه اى که ميلى به شريک کردن گروه هاى رقيب در قدرت حس نمى شود. کشتيبان را سياستى ديگر آمده . رهبرى کم کاريزماى آقاى خامنه اى بدون داشتن پشتوانه هشتاد درصدى مردم، بدون وجود درصد بالايى از نخبگان و مديران سياسى، بدون وجود درايت و عقلانيت سياسى در نزد ياران قدرت را به طور کامل قبضه کرده و در يک فضاى فاشيستى و توام با ارزشمدارى افراطى و ماکزيمال در خلاف جهت رودخانه در حال پارو زدن بوده، قصد اصلاح اوضاع نابسامان و گذر از بحران هاى فراوان (بحرانهاى اقتصادى، اجتماعى،بحران کارآمدى، بحران مشروعيت، بحران اتمى و … ) را دارند ! کارى که اگر بشود در حد يک معجزه است!
آيا روحانيون اقتدارگراى ما به اميد معجزه نشسته اند ؟! خير. پس به نظر شما براى اين معماى سردرگم چه راه حلى ميتوان داشت؟ به نظر ميرسد که يک يا دو راه حل خوب در اين ميانه باشد:
تنها حکومت تئوکراسى با قرائت فاشيستى دينى در جهان معاصر و تنهاترين و بى نظيرترين حکومت ها در نوع خود دو راه حل ميان بر در آستين دارد که سخت بر سر آنها در حال قمار کردن است. يک راه حل کم احتمال تر مذاکرات پشت پرده با امريکاييها و پروراندن فضاى ديپلماتيک بين دو کشور و ناگهان نوشيدن جام مى به جاى جام زهر توسط راس نظام است! اما يک راه حل ميان بر جدى تر نيز وجود دارد که لزوما با راه حل اول منافات ندارد - چه بسا اگر دومى محقق گردد اولى هم زينت و برکت خوان گسترده نظام باشد و ترکيب ايندو همان آب حيات نظام ما است! - اين راه حل ميانبر دوم چيزى جز دستيابى به سلاح هسته اى نيست که تمام معادلات را بر هم خواهد زد.
مجموعه شرايط و تحولات در طالبانى شدن اوضاع کشور، کودتاى اقتدار گرايان در مجلس، بستن تمامى منافذ گردش آزاد اطلاعات در داخل، اخراج کردن اصلاح طلبان ناسازگار و خفقان سالارى دينى هر يک به تنهايى احتمال صحت چنين فرضيه‌اى را تقويت مى کنند.
