رحيم مخكوك مرحوم مي‏شود
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
رحيم مخكوك

نمي‏دانم از كجا شروع كنم. بعد از سكوتي بيست روزه لب به سخن گشودن كار ساده‎اي نيست. شايد همان به‎تر كه ساكت باشم. حالا مي‎دانم كه اين گونه كه من سخن مي‎گويم جز سكوت نيست. من به سرزميني رفته بودم بي‎آب و علف كه هيچ چيز براي ديدن نداشت و تفرج در آن لغتي تعريف نشده بود. ما را كه سر باغ و بوستان نبود به سرزميني بردند كه هر جا كه تويي تفرج آن جا بود.
من دري ديدم كه رو به بهشت باز مي‎شد. تن‏هايي فروخفته در خاك كه حرف مي‎زدند و خرابه‎هايي كه حقانيتي را اثبات مي‎كردند. من كتاب‎خانه‎هايي ديدم در دل كوير كه ساخته بودند تا حقيقتي را كتمان كنند و خوش حقيقت را فرياد مي‎زدند. من با تمام وجود كوري چشم‎هايم را احساس كردم و فهميدم كه در پس اين پرده چيزهايي هست. من از طواف سينه‎خيز آن مرد فلج فهميدم كه در دنيا هنوز هم عشق هست و از اسكيت‏بازي آن دخترك در بين صف‏هاي نماز فهميدم كه مهرباناني هنوز بر اين كره‏ي خاك مي‎زيند كه نماز را مي‎فهمند و در حرم امن الهي فهميدم معناي حرم چيست و امنيت را درك كردم و در آغوش الوهيت چرتي زدم مستانه.
من رفته بودم تا حج كنم. تا طواف كنم آن خانه‎اي را كه همه در برابرش زانو مي‎زدند و سجده مي‎كردند. تا سعي كنم بين آن دو كوهي كه مادري براي نجات فرزندش پي آب مي‎گشت. تا بوسه بفرستم در ابتدا و انتهاي هر دور براي سنگي كه دست خدا در زمين است. حالا فكر مي‎كنم بايد خاموش شوم. شايد فقط يك كنسرت گيتار بتواند دلم را كه زار زار مي‎گريد بيرون بريزد. من دري ديدم كه رو به بهشت باز مي‎شد. اما بسته بود.