توقيف فله‌اى در اينترنت
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پارسا صائبى

اقتدارگرايان هنوز در کار چرخاندن چرخ تاريخ به عقب هستند! النصر بالرعب، منتها چون خارجيها دستشان را خوانده اند مجبورند جلوى آنها کوتاه بيايند و با عجله نمايندگان ويژه برايشان بفرستند در همان زمان براى اينکه وجهه مقتدر نظام تضعيف نشود (‌اقتدار از نظر اين گروه يعنى اينکه کسى ناشناخته و غير خودى روى حرف کدخداى ده حرف نزند، منتقد اينترنتى نظام بايد آقاى داريوش سجادى باشد، اصلاح طلب نظام مقتدر کسى جز سردار دکتر محسن رضايى نيست، روزنامه نگار دگر انديش بايد جناب مسيح مهاجرى باشد و قس على هذا) و «عوام» حساب کار دستشان باشد و «خواص» مشق شب و جريمه هاى خودشان را فراموش نکنند، معمولا سراغ چند نويسنده و روزنامه‌نگار ميروند که چه بسا در اين ميانه آب را هم مقدارى گل آلود کنند تا با منحرف کردن افکار عمومى در مذاکرات ديپلماتيک با دست پر بتوانند حاضر شوند (‌ يعنى بيشتر و بهتر بتوانند شروط اتحاديه اروپا و بطور غير مستقيم آمريکا را رعايت کنند! ) اينبار بد نبود که ضربه را دوباره به اينترنتى ها وارد کنند. اينترنت هنوز از نظر بعضى از آقايان يعنى «بلاى قرن». همين چارتا و نصفى سايت و بيست سى تا وبلاگ سياسى را هم نميتوانند ببينند. پس به زعم خودشان با يک تير ‌چند نشان زدند. غافل از اينکه چرخ زمان به گذشته برنميگردد. اين اشتباهى است که گاهى بعضى از دوستان هم مرتکب مى شوند. سکوت و انزواى مردم به هيچ روى به معنى بازگشت شرايط به قبل از دوم خرداد نيست. حال اينکه اقتداريون گمان دارند که با بستن چند سايت و گرفتن چند تن از دوستان وبلاگ نويس اوضاع داخلى عين دوران خوش هاشمى خواهد شد.
با اينکه آدم پوپوليستى نيستم اما به نظرم بايد وجه مثبت قهر و نااميدى مردم را هم ديد. اين يک واکنش دفعى و خودجوش از جانب همان بدنه پنجاه درصدى مردم است نسبت به اين قبيل شلوغ کارى هاى حاکميت. نظام ما حيات خود را در بحران آفرينى ميبيند. چون اساسا کار آمديش در بحران است. با ايجاد و پيگيرى چنان بحران هاى تصنعى است که ميتواند نقاط ضعف و ناکارآمدى خود را بپوشاند. لذا گرچه قهر و نااميدى مردم هزينه هاى زيادى براى آزاديخواهان و فعالين سياسى ايجاد کرده است ليکن از اين جهت که بى اعتنايى مردم به اين بحران هاى ساختگى سلاح حاکميت را کم‌کم بى‌اثر کرده است، بايد به ديد مثبت به آن نگاه کرد. قبول دارم که پيگيريهاى مردمى در مطالبات غير سياسى هنوز چندان قوى نيستند اما بايد به آينده خوشبين بود.
هنگامه سختى است و دوستانى که دست بر قضا کمتر سياسى هستند، بيشتر در تيررس عمله استبداد خواهند بود. اميدواريم که اين ظالمين يا بر سر عقل در آيند و صلاح خود را در رعايت حقوق حقه ملت ببينند يا در اعمال ظلم و زور خود ناتوان و برکنار گردند. چنين باد!