عصاي معجزه گر حضرت موسوي
__________________________
آبچينوس

انبوه مقالات و اظهار نظر ها در باره حضور يا عدم حضور مير حسين موسوي در انتخابات سال آينده رياست جمهوري صفحات روزنامه ها را پر کرده است. اوضاع مشابه سال هفتاد و پنج شده است. زماني که تقاضا ها براي کانديداتوري نخست وزير پيشين در حد اعلاي خودش قرار داشت و شرکت او در چنين رقابتي به عنوان نيروي بالقوه قدرتمند سياسي براي خارج کردن طيف سياسي مجمع روحانيون مبارز از انزواي اجباري ، ضروري به نظر مي رسيد. انزوايي که بدليل فضاي بسته سياسي و دلزدگي مردم بوجود آمده بود.اما مير حسين موسوي از پذيرش اين درخواست سرباز زد و اين در حالي بود که براي شرکت در انتخابات از شرايط به مراتب مساعد تري نسبت به امروز برخوردار بود. مجمع روحانيون ناچار شد دست به ريسک بزرگتري بزند و خاتمي را به ميدان بفرستد. شخصي که از سوي منتقدينش بدليل داشتن روحيه آرام و نيز آن استعفاي کذايي دوران وزارت فاقد اقتدار لازم براي اداره کشور معرفي مي شد . اما خاتمي که به خاطر سابقه فرهنگي اش در ميان قشر روشنفکر و فرهنگي آن زمان از مقبوليت و محبوبيت فراواني برخوردار بود ، بلافاصله با استقبال غير منتظره مردم خصوصاً زنان و جوانان روبرو شد و همه گروه هاي سياسي را غافلگير کرد. انتخاب خاتمي، پيام روشني براي حاکميت بود که مردم از روند اداره مملکت خسته و دلزده شده اند و به اميد بوجود آوردن تغيير و تحول اساسي ،دست به چنين انتخابي زده اند.
خاتمي با همه مشکلاتي که برايش بوجود آمد ، تا پايان دوره اول رياست جمهوري ،تا حدودي محبوبيت خودش را حفظ کرد.کشمکش هاي سياسي و آزادي نسبي مطبوعات باعث شد تا پرده قداست از جلوي خيلي ازمقدسين کنار برود و زشتي درون براي همه آشکار بشود.حد نهايي اصلاح پذيري حاکميت مشخص شده بودو ديگر راهي براي دستيابي خاتمي به اهدافش باقي نمانده بود . در چنين فضايي ،ادامه دادن آن وضع ، به معني تحليل خاتمي در گندابي بود که خود آشکارش کرده بود.
دوره دوم رياست جمهوري خاتمي تلاش بيهوده و بي ثمري بود براي حفظ دستاورد هاي جنبشي که در دوم خرداد هفتاد و شش پا گرفته و خاتمي مولود آن بود. در عين حال شاهد پيش روي گام به گام « اراده مخالف اکثريت » و باز پس گيري مواضع از دست رفته شان بوديم.

مرادم از ياد آوري آنچه گذشت ، بوجود آوردن ديد روشني نسبت به وقايع پيش رويمان است. اکنون ديگر امکان کانديداتوري خاتمي وجود ندارد که اگر ميداشت هم ديگرنسبت به او رغبت چنداني وجود نداشت. شرايط،مشابه خرداد هفتاد و شش شده و دوباره دست گروه هاي سياسي« به اصطلاح چپ» خالي شده است . در اين شرايط بار ديگر مجمع روحانيون به سراغ مير حسين موسوي رفته است. و هرروز کسي را براي راضي کردن او به نزدش ميفرستند.اما آنچه اينبار از ديد بازيگران عرصه سياست پنهان مانده است اين نکته است که حتي اگر موسوي هم به ميدان بيايد و از قضا پيروز انتخابات هم باشد ، نتيجه کار از پيش روشن است. دوره خاتمي را ديده ايم و ميوه اش را نيز چشيده ايم.
خاتمي با سد محکمي برخورد کرد که او را به محافظه کاري واداشت البته فراموش شدني هم نيست که اواز موقعيت منحصر به فردي هم برخوردار بود و ميتوانست اوضاع را به گونه ديگري رقم بزند که ترجيح داد چنين نکند. با اين وصف، بعيد است شخص ديگري بتواند موقعيتي مشابه خاتمي بيابد ويا امکان اين را بيابد که قدمي پيش تر بردارد.

سوال اينست که هدف از درخواست براي کانديداتوري موسوي چيست؟ با توجه به تجربه چند سال اخيرآيا جريان حامي مير حسين موسوي برنامه جديدي براي شکستن بن بست بوجود آمده دارند ؟ آيا عصاي معجزه گر حضرت موسي را در دستان موسوي ديده اند؟ تصور ميکنم براي ريس جمهور بعدي دو راه بيشترنباشد: يا بايد روش خاتمي را ادامه داده در مقابل جريان مخالف کوتاه آمده و محو شود يا مقابل جريان مقتدر حاکم قد علم کند که در اين صورت فقط عده کمي حال و حوصله حمايت از چنين حرکت خلاف جهتي را خواهند داشت.گو اينکه چنين چيزي اساساً امکانپذير هم نيست.

به نظر ميرسد تلاش براي کشاندن اين و آن به انتخابات، بيشتر از آنکه بنا بر ادعا وسيله اي براي دستيابي به اهداف مردمسالارانه باشد ، دست و پا زدن عده اي از سياستمداران براي جلوگيري از حذف شدنشان از حاکميت است.