باز هم عشق
_________
رحيم مخكوك

از عشق كه مي‏نويسم، لابد عاشق بايد باشم. اما اين نيست. من يك مدعي‏ام.
عشق آن جايي آغاز مي‏شود كه از خود بگذري. به خاطر كسي.
عشق آن جايي آغاز مي‏شود كه احساس كني كسي هست كه وجودت مال اوست.
آن گاه عاشقي كه ديگر نباشي. يا آغاز كني راهي را كه ته‏اش نبودن است. در چون‎اين نبودني بودني هست كه در بودن نيست.
آن كه عاشق است - به قول يك ناشناس- از درد فراق رنج مي‏كشد. اين رنج كشيدن از جنس رنجي كه به خاطر بريدن انگشت مي‎كشيم نيست، يا از جنس اضطرابي كه بعد از زير گرفتن يك آدم و يا يك سگ دامن‏گيرمان مي‏شود.
رنج درد فراق از جنس رنجي است كه يك كوه‏نورد مي‏كشد. كش‏دار و مدام و سخت و اما يك چيز در آن هست كه هيچ جاي ديگر نيست. كوه‏نورد مي‏تواند نفسي بكشد كه هيچ كس ديگر نظيرش را نتواند. و عاشق نيز!
كوه‏نورد آن گاه كه بالا مي‎رود بارها و بارها با خود مي‎گويد دفعه‎ي آخر است كه به كوه مي‎آيم و همين كه به قله مي‏رسد براي دفعه‏ي بعد نقشه مي‎كشد. عاشق سختي مي‎كشد و مي‎نالد اما در اين رنج فراق و آشفتگي به چيزي مي‏رسد كه انتهايش آرامش است.
شهوت مي‎تواند جزئي از عشق باشد. و اين مقدس است. اما عشق جزئي از شهوت نيست كه بسياري چيزها در عشق هست كه در شهوت نيست. شهوتي كه جزء عشق نباشد مذموم است، خواه قانوني باشد يا نباشد و اما عشق هميشه خوب است حتي اگر قانوني نباشد كه انتهايش جز حقيقت نيست.
من درد فراق بسيار چشيده‏ام و باز هم براي خودم و همه دعا مي‎كنم كه عاشق شوند. چون عاشق‏ها وقت دارند كه غروب خورشيد را نگاه كنند و براي مردن يك گنجشك ساعت‏ها اشك بريزند.
اين هم از يك دوست رسيده است:
زندگی زيباست نه به زيبايی حقيقت
حقيقت تلخ است نه به تلخی جدايی
جدايي سخت است نه به سختي تنهايي