بي‎وفا حالا كه من افتاده‏ام از پا چرا؟
به مناسبت سال‎مرگ زنده‏ياد شهريار
_________
رحيم مخكوك

وقتي عاشق دختر صاحب‎خانه‏ي خود شد دانش‎جوي سال پنجم پزشكي بود. پدر دختر، او را به مردي ثروت‎مند شوهر داد و شهريار كه در خوابي عجيب به كشف و شهودي رسيده بود پزشكي را رها كرد و رفت تا به جاي جسم، جان انسان‏ها را درمان كند و شاعر شد. چند سال بعد كه دختر با انبوهي از مشكلات خانوادگي به سراغ شهريار آمد دل پردرد شهريار برايش سرود:
نوش‎دارويي و بعد از مرگ سهراب آمدي/بي‎وفا حالا كه من افتاده‎ام از پا چرا؟
دست دختر را گرفت و آشتي با همسر را به او هديه كرد تا زندگي خوشي داشته باشد و خود تا آخر عمر در عشق او سوخت.
او بي‎دليل شهريار سخن نشد. در ماندگاري او هم‎اين شاه‎بيت:
علي اي هماي رحمت تو چه آيتى خدا را/كه به ما سوي فكندي همه سايه‎ي هما را
بس و كافي است. در طريق سرودن اين شعر پرمغز چون‎آن داستان‏هايي عجيب ساخته‎اند كه هر چند از بزرگاني نقل شده كه دروغ از آنان فرسنگ‏ها دور است اما نقل آن را فقط با احتياط فراوان ممكن مي‎سازد.
سال‎هاي تبعيدش در نيشابور به او بسيار سخت گذشت. سروده‏ي بلندي كه در وصف اين دوران و اين شهر دارد حكايت از رنج فراوان دارد. حيدر باباي او را به چند ده زبان دنيا ترجمه كرده‎اند و آن جا كه به شعر مادر مي‎رسيم كه در سوگ مادرش سروده است سيل اشك امان نمي‎دهد. آن قدر اين شعر زنده و واقعي است كه انگار آدم مي‏بيند شهريار را كه دارد مادر را غسل مي‎دهد و برايش مرثيه‎سرايي مي‎كند.
حالا كه شانزده سال از مرگ او كه در بيمارستان مهر تهران اتفاق افتاد مي‎گذرد شايد استخوان‎هاي اين پيرمرد نيز خاك شده باشد و هيچ چيز از جسم او باقي‎نمانده باشد اما انگار اثر اشعار او در طول زمان و مكان به وضوح ديده مي‎شود. به گمانم خود اوست. گوش كنيد:
حيدر بابا ...
با علي محشور باشد. ان‏شاءالله!