مرگ بر ديكتاتور
ـــــــــــــــــــــــــ
رحيم مخكوك

رسم است كه مادرها براي خواباندن فرزندان خود لالايي مي‎گويند. قصه‎ها و لالايي‏هاي اين سرزمين، سال‏هاست قلب ستم‎كاران و ديكتاتورها را صريح و يا با كنايه نشانه رفته است. ما فرزندان لالايي‏هاي ضدديكتاتور هستيم.
لابد مادر و مادربزرگ ماني مطلبي هم از اين قاعده مستثني نيستند. به خصوص كه در كانون ظلمي قرار گرفته‎اند و به جرم خويشاوندي با كسي كه نتوانسته خفه شود و نتوانسته‎اند خفه‏اش كنند مورد جفا قرار مي‏گيرند.
حالا جناب آقاي مرتضوي، گيرم كه سينا هم خاموش شد، گيرم كه سعيد مطلبي هر كار شما خواستيد كرد. گيرم كه ايران – مهد دليران – به همت شما دشمنان دين و دنيا و آزادي به بزرگ‏ترين زندان آزادانديشان و اهل فرهنگ و مطبوعات تبديل شد، گيرم اصلا همه‏ي ما خفه شويم، با لالايي‏هاي مادران و مادربزرگ‎هاي اين سرزمين چه مي‎كنيد؟ فكر نمي‎كنم از قوم مغول خون‎خوارتر و بي‎رحم‎تر باشيد (خدايي‏اش خيلي عزت و احترام به قاضي مرتضوي گذاشتم!). شايد كمي مرور تاريخ بد نباشد. آن جا كه لالايي‏هاي همين مادران قوم سفاك مغول را شكست داد. آي جوجه‏ها! شما كه كسي نيستيد.
دنيا دو روزي به كام شما بود و مطمئن باشيد عمرتان حتي به عمر هم‏سايه‎ي شمالي كمونيست هم نخواهد رسيد. از همين الان خداحافظ. نفرت ملتي را با تمام وجود به جان خريديد. اين كفن برازنده‎ي وجودتان باد! و امروز هر آن كس كه سكوت كند و بر اين ظلم راضي باشد، شك نكنيد كه جايي در اين كفن برايش هست.

در حاشيه: سردار!!! صفوي فرموده‎اند كه اگر كارها به بسيج ده ميليوني سپرده شود ايران آباد مي‎شود. بگو كارها كه بيست‏و‎پنج سال است به همين‎ها كه شما مي‎گوييد سپرده شده است. معني آبادي را هم فهميديم.