اگر من “امروز“ قاضي مرتضوي بودم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
رحيم مخكوك

بعضي القاب براي برخي آدم‎ها ماندگار مي‎شود. مثل پزشك براي احمدي، امام براي موسي صدر، مولا براي علي و قاضي براي مرتضوي. مهم نام و آواي لقب نيست. مهم اين است كه وقتي زمان خيلي گذشت، از آن هنگام كه مردم باشند تا آن وقت كه ديگر نباشند و روز ديگر آمده باشد، آن لقب يك چيز خوب را در ذهن‎ها به ياد آورد و يا كينه و دشمني را متولد كند.
در اين ميان اين آخري – قاضي - براي آن ديگري – مرتضوي – ديگر تكليفش روشن است ...
من اگر امروز قاضي مرتضوي بودم، وقتي مي‎شنيدم و مي‎ديدم كه چند صد وبلاگ يك‏صدا به آن چه من سمبلش هستم اعتراض كرده‎اند با خود مي‏گفتم چرا؟
بعد كه كمي بيش‎تر فكر مي‎كردم، مي‎ديدم اين طور نمي‎شود. مي‎رفتم يك جايي كه خلوت باشد و ساكت باشد مي‎نشستم و دقيق‎تر مي‏انديشيدم. بعد به گمانم پيامي را كه برايم فرستاده بودند دريافت مي‎كردم. اولش شايد فكر مي‎كردم اين پيام خصمانه است. بعد مي‎ديدم كه خصمانه بودن نشانه‏هايي دارد كه در اين پيام نشاني از آن‎ها نيست. عده‎اي آن قدر زلال كه آيينه شده‏اند. نه! اين نمي‎تواند خصمانه باشد!
بعد كه عميق و دقيق مي‎شدم، شايد درمي‎يافتم كه در اين پيام چيزي از جنس دوستي هست. دستي كه دراز شده تا دوستي را از فرورفتن نجات دهد. دستي خالي براي نجات دستي خالي. و فقط مهر! شايد از جنس آن شاخه‏هاي گل ميخك كه بهمن 57 در لوله‏هاي تفنگ ارتشيان گذاشته مي‎شد كه: چرا برادر كشي؟ يا شايد از جنس آيه‎هاي انجيل كه به دشمن خود عشق بورز. يا شايد از جنس محمد (ص) كه: “داري از غم ايمان نياوردن ايشان خود را مي‎كشي!“
شايد در همين وقت بود كه مي‎فهميدم، يا شايد هم يقين مي‎كردم كه اشتباهي در كار من بوده است. بعد آرام جست و جو مي‎كردم جايي را كه در آن هيچ كس ديگر نباشد. هيچ كس. حتي آينه هم نباشد. و از ته دل گريه مي‎كردم.
بعد يك سايت درست مي‏كردم و اسمش را مي‏گذاشتم امروز. درش يك خبر مي‎نوشتم كه من هم امروز امروزم. و آن وقت براي يك بار هم كه شده به جاي اين كه قاضي باشم، به مردم اجازه مي‎دادم برايم حكم صادر كنند. باشد كه نام قاضي مترادف با فرشته باشد. و با عدالت باشد و با هر چه چيز خوب است ...
من اگر قاضي مرتضوي بودم، آن بندها كه در بندم كشيده است را پاره مي‎كردم و ...
من اگر قاضي مرتضوي بودم، “امروز“ توبه مي‏كردم ...