سرخوردگی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
حسام آزاد

در مطلبی زیدآبادی خاتمی و مصدق را مقایسه کرده بود. گفته بود از خاتمی نامی نیک در تاریخ نخواهد ماند. بگذارید داستان را از اول شروع کنم.
خوابگاه دوازده فروردین سالن تلویزیون: جایی برای سوزن انداختن نیست. مناظره خاتمی و بقیه کاندیداها است. بال و پر بگشایید او می آید.
دانشکده فنی: ناطق نوری به خاتمی تبریک گفت. خوشحال می شویم وبه همدیگر مغرورانه تبریک می گوییم.
تابستان در انتظار: کابینه خاتمی! جمع آوری اطلاعات و روشی جدید برای تعیین کابینه! بی برنامگی موج می زند. خودشان هم معترف هستند که نمی دانستند که پیروز می شوند لذا برنامه ای مدون ندارند.
اگر مجلس با خاتمی بود: چقدر این مجلس چوب لای چرخ دولت خاتمی می گذارد. اگر مجلس با خاتمی بود چه کارها که نمی شد کرد!
قتل های زنجیرهای: وزیر اطلاعات را به خاتمی تحمیل کرده اند.
انتخابات مجلس خبرگان: ده روز سر وصدای دانشجویان را تحمل کنیم، هشت سال راحتیم!
انتخابات مجلس: حیف شد عبدالله نوری افتاد زندان وگرنه رییس مجلس می شد ولی مهم نیست مجلس همراه خاتمی شد.
کوی دانشگاه: سکوت! تاوان کشف قتلهای زنجیره ای بود.
بستن فله ای روزنامه ها: محکوم است!
....
اما در همه مواردی که بر خلاف قانون و وعده های انتخاباتی خاتمی اتفاقی در کشور افتاد، خاتمی فقط حرف زد. از ترس اینکه بحران تشدید شود و یا آشوب به پا شود هیچ نکرد. آنقدر از آنارشی ترسید که فاشیست را خوش آمد گفت.
کسی نمی تواند منکر تاثیر خاتمی بر گفتمان و تفکر رایج جامعه شود. اما مگر یک نفر سیاست مدار چقدر حق اشتباه کردن دارد. فرصت هایی که در دوره خاتمی و مجلس ششم از دست رفت، به این آسانی دوباره بدست نمی آید. مگر چند بار در تاریخ اتفاق می افتد که وزیر خارجه ابرقدرت دنیا از ایران معذرت خواهی کند.
مجلس و دولت به درستی اولین مسیر را همراه کردن رهبر با اصلاحات دانستند. آنها فکر می کردند اگر در چند مورد با او مصالحه کنند، می توانند از حمایت هایش برخوردار شوند. این روش اگر جواب می داد بهترین و کم هزینه ترین گزینه بود اما آنها حاضر به پذیرش شکست این روش تا آخرین لحظات نشدند. آن موقع فهمیدند که دیگر حضور خودشان به چالش کشیده شده بود ولی دیگر دیر بود. مردم و دانشجویان نا امیدتر از آن بودند که از تحصن تاریخی مجلس حمایت کنند. دیگر نه انرژی مانده بود و نه اعتمادی!
خاتمی که انتظار می رفت مصدق وار حداقل اختیارات قانونی دولت را باز پس بگیرد،خاتمی وار سنگرها را یکی پس از دیگری واگذار کرد. و حال آخرین روزهای دولتش را با نگاهی به آنچه از دست رفته می گذراند و نظاره گر حذف ته مانده اختیارات دولت است.
من اگر چه برای نقش آفرینی در دوم خرداد همواره سپاس گذار خاتمی خواهم بود اما بخاطر نابود کردن آن هیچ گاه او را نخواهم بخشید.