یادی از سه یار مطبوعاتی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سید سام الدین ضیائی

گاهی به شخصیت‌های توانمندی نزدیک می شوی اما تمامی توان آنها را نمی خواهی درک کنی. شاید به این دلیل که اگر بخواهی بیشتر آنها را بفهمی باید تلاش کنی تا مثل آنها شوی، مثل آنها ببینی و رفتار کنی. زمانی هم آنها را بیشتر می‌خواهی که دیگر در کنارشان نیستی از دستشان داده‌ای، و دیگر دیر شده است. تنها باید حسرت زمان با آنها بودن را بخوری و ناله کنی که حیف!
یکی از آن شخصیت‌های با ارزش و توانمند <<دکتر علیرضا رجایی>> است. همان که آرایش را به خاطر ملی مذهبی بودنش به نفع حداد عادل باطل کردند و در کمال نجابت چیزی نگفت. از حضور نجیبش در بهار و دوران امروز و گاهی بنیان آنچنان که باید استفاده نکردم و در حسرت آن روز ها درود و دلتنگی‌ام را از غربت به او تقدیم می‌کنم.
و سلام می‌کنم به دوست وزینم <<دکتر علیرضا علوی‌تبار>> که او را در میان اصلاح‌طلبان قبل از این چپی که می‌شناسم صادق‌تر دیده‌ام.
و ارادت صمیمانه نسبت به دوست و برادرم << سید محسن اشرفی>> که تداوم حضور در مطبوعات اصلاح طلب را مدیون ترغیب و تمایل اویم. شاید بسیاری از خوانندگان بهترین روزنامه ها از صبح امروز و بهار و دوران امروز تا بنیان و سازندگی و آیینه او را نمی شناختند و نمی دانستند که سردبیر نوشته و نانوشته همه آنها همین سید محسن بی ریا و ادعا بود.