به فرداى انصراف مير حسين بيانديشيم!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پارسا صائبى

به گمانم مير حسين موسوى بر خلاف تصور بعضى از اصلاح طلبان توانايى رياست جمهورى به عنوان سر تدارکچى جمهورى اسلامى را نداشت. به هر حال موسوى براى خود پرنسيپ هايى داشت و همينها بود که باعث شد همچون دور پيش بعد از مقدارى سبک سنگين کردن اجازه شرکت به خود ندهد. اگر بعد از هشت سال کرسى رياست جمهورى به درجات پايينى سقوط کرده، مير حسين انقدر دور انديشى دارد که تئورى «احساس تکليف» را به کنارى بنهد و به نظريه « برآمدن از دل سنت و دستگيرى ما و بردن به مدرنيته» بخندد. (شايد از اين جهت که او تمام جوانب امر را مى سنجد و بعد سنجيده تر از سايرين جواب رد مى دهد براى سياسيون ما درسى داشته باشد که از هول حليم در ديگ مى افتند.) مير حسين را فرا خوانده بودند که وزنه بزند، شايد دو يا سه برابر رضا زاده. اما نکته در اينجا بود که داورها همگى به خونش تشنه بودند و او هم در عين حال اصلا آمادگى بدنى نداشت مير حسين سالها بود که گرد وزنه هم نگشته بود. اولين و آخرين اظهار نظر سياسى او در دوران موسوم به اصلاحات انتقاد از «بستن فله اى مطبوعات» بود که در خاطرها ماند. اما همانطور که در ابتداى پيچيدن زمزمه هاى آمدن موسوى نوشتم، عامل ديگرى هم بر نيامدن موسوى، غير از بگير و ببندها و چنگ و دندان نشان دادن هاى افراطيون و خشک مغزها، موثر بود و آن همانا احتمال راى نياوردن يا انتخاب با اکثريت ضعيف بود. به خوبى ديده ميشد که على رغم ذوق زدگى اصلاحطلبان، نه دانشجويان و نه نخبگان و اهل نظر اقبال چندانى به آمدن مهندس موسوى از خود نشان ندادند و همان موقع بود که نگارنده نوشت شايد به اين دليل است که بازى مغازله با موسوى را طولانى کرده اند. اما از اقبال عمومى خبرى نشد که نشد. هر چند که بسته بودن فضا و نااميدى و دلسردى مردم را بايد بيش از ويژگى هاى آخرين نخست وزير ايران در اين عدم اقبال دخيل دانست.

در هر حال مير حسين موسوى جواب منفى داد و امروز همان فرداى معروف ديروز است. همان فردايى که قرار بود « به بعد از انتخابات بيانديشيم » و فردايى که قرار است « به بعد از نه گفتن موسوى بيانديشيم » . اين جواب منفى يک حرکتى بايد در ما به وجود آورد که بالاخره چکار مى خواهيم بکنيم و منتظر چه هستيم؟ روزهاى سختى براى مردم ايران آغاز شده است و همگان منتظرند که دستى از غيب برون آيد و کارى بکند. به تعبير دوستى امامزاده آبادگران معجزه نکرد و اکنون آشکار است که تصاحب قوه مجريه توسط راست افراطى حتى در دراز مدت به باز شدن فضا نخواهد انجاميد. اين مطلبى است که بايد تحليل هاى خود را بر مبناى آن يک بار ديگر مورد بررسى مجدد قرار دهيم. در اين بين آزادى بيان بى گمان نياز اصلى و مرتبه اول ما است. تا زمانى که نتوانيم پيام خود را به هموطن خود برسانيم، حرف از پيشبرد اصلاحات و اصقلاب و انقلاب و هر تحول ديگر خطا است. واقعيات سخت و گزنده و «انديشه سوزى» پيش رو داريم و به سادگى و بدون تامل نميتوان هر چيزى را قبول يا رد کرد. از بنده اولترا اصلاح طلب گفتن، از شما نقد و رد کردن!