راه گشوده بازگشت (براي ماه رمضان)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سيد سام الدين ضيائي
«گناه» را نافرماني زيردست نسبت به زبردست و «مغفرت» و «آمرزش» را صرفنظر از مجازات گناهکار خواندهاند. چنين تعاريفي ريشه در پارادايم ارباب و رعيت و تصوير سازي سلطاني مطلق العنان و مهيب از خدا دارد که اوصاف ما آدميان را دارد و اين اصل با مقتضاي تنزيه بارى، در تضاد آشکار است. چه هيچ چيز مثل او نيست(۱)و خشم و رحمت، مواخذه و مجازاتش با اوصاف ما آدميان در روابط اجتماعي الگو گرفته از روابط ارباب رعيتىمان، متفاوت است.
خداوند بر خلاف الگوي انساني سلطان، سهل الوصول و قابل دسترسي است. در هر زمان و مکان مي توان او را خواند و پاسخ شنيد. «توبه» نيز در نسبت با خدا معنا مي شود و «بازگشت» جز به سوي او نيست. خداوند از آنان که پس از گناه دچار پشيماني مي شوند و راه بازگشت مي جويند، استقبال مي کند و بر آنها جامه کرامت مي پوشاند(۲).
از رحمت بي دريغ خدايي سود بريم و عزم به توبه کنيم و بدانيم که در امان خداوند کريم خواهيم بود. همه ما آفريده هاي خداييم. خدا هم ما را دوست دارد و به ما آموخته است که هيچ گاه از رحمت بىانتهايش نوميد نباشيم(۳).
«تو مگو ما را بدان شه بار نيست»
«با کـريمان کـارها دشـوار نيست» (۴)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پاورقى:
(۱): ليس کمثله شيء ــ قرآن کريم، سوره شورا، ۱۱
(۲): «نصيب ماست بهشت اي خداشناس برو
که مستحق کرامت گنــــــاه کاراننــــــد!» حضرت حافظ
(۳): لا تقنطوا من رحمة الله ــقرآن کريم، سوره زمر، ۵۳
(۴): مثنوي معنوي مولوي ــ دفتر اول، بيت ۲۲۱