اشکی برای عرفات و
آرزویی برای فلسطین
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سید سام الدین ضیائی
«برای من مهم نیست با نام قهرمان یا به عنوان سازشکار بمیرم، برای من مهم این است که فلسطین زنده بماند. زنان و مردان و کودکانش در صلح و آرامش زیتون بچینند و زندگی کنند. بگذارید من قربانی شوم! فکر می کنم این بزرگترین وظیفه یک رهبر باشد». یاسر عرفات
به گذشته که نگاه مى کنم مرگ «یاسر عرفات»، سومین درگذشت سیاسی بود که بغض را ترکاند. پیش از این بر از دست دادن «مهدی بازرگان» که مصیبتی بزرگ برای جنبش ملى-مذهبی بود، بسیار گریستم. چه با توجه به کهنسالی مرحوم «دکتر سحابى» آینده نهضت چندان روشن به نظر نمی‌رسید. پیش‌تر از آن نیز در مرگ رهبر انقلاب که می شد پیش‌بینی کرد بعد از درگذشت ایشان، چه مصیبت عظمایی با بدعت نامیمونی که آن مرحوم با اصل استبدادی «ولایت فقیه» گذارد، در انتظار کشور خواهد بود.
با درگذشت عرفات، آینده نامشخص صلح در فلسطین از آن چه بود، مبهم‌تر می‌نماید و اشک را سزاوار ریختن برای آرزوی بعید فصل زیتون چینی فلسطینیان در صلح. فصلی که چریک صلح‌خواه به چشم ندید و رفت. از خداوند بخواهیم، آینده ای بهتر از پس از خمینی و بازرگان برای ملت ایران را، برای فلسطین پس از عرفات فراهم آورد!
